تصرف و اشغال بیت المقدس در فلسطین توسط سپاهیان صلیبی (1099م)

جنگ‏های صلیبی عنوان یك سلسله از جنگ‏هایى است كه طی قرون یازده تا سیزده میلادی با تهاجم مسیحیان به سرزمین‏های اسلامی به وقوع پیوسته است. در این نبردها كه به بهانه نجات قبر حضرت عیسی(ع) از دست مسلمین آغاز گردید قتل و غارت و استثمار و استعمار مسلمین، هدف اصلی جنگجویان مسیحی بود. در سال 1095م پاپ اوربانوس با شعار "این است اراده خدا"، نسبت به تصرف بیت‏ المقدس توسط مسلمانان، كه از آنها به عنوان دشمن یاد نمود، اظهار نگرانی كرد و برای آزادسازی آنْ از یاران مسیح(ع) كمك خواست. از این‏رو، اولین جنگ صلیبی در نیمه اوت 1096م با شركت اقوام اروپایى آغاز شد و مسیحیان به طرف فلسطین به راه افتادند. آنان در مسیر خود پس از كشتار و قتل عام در شهرهای منطقه آسیای صغیر و به ویژه انطاكیه، به راه خود ادامه دادند. شهر بیت‏المقدس در آن زمان در اختیار خلفای فاطمی بود و گرچه در ابتدای كار، دولت فاطمی به صلیبیون پیشنهاد دوستی داد اما آنها كه برای قتل و غارت و تصرف آن شهر حركت كرده بودند ضمن رد این پیشنهاد، خود را به آن منطقه رساندند. در این هنگام، اردوی چهارصد هزار نفری مسیحیان برای تسلط بر بیت‏ المقدس آماده می‏شدند و درخواست كمك والی این شهر از مصر به عنوان مقر خلفای فاطمی به جایى نرسید. صلیبیون حدود 40 روز به محاصره شهر ادامه دادند و سرانجام پس از چند حمله، موفق شدند بخشی از دیوار دفاعی شهر را ویران نموده و پس از فرار مدافعین آن، سربازان صلیبی وارد شهر شدند. در نهایتْ در روز 15 ژوئیه 1099 بیت‏المقدس سقوط كرد. مردم شهر تسلیم شدند و پرچم امان فرمانده صلیبی‏ها برافراشته شد، اما سربازان مسیحی بدون توجه به این مسئله آنچنان قتل و غارت و كشتاری به راه انداختند كه همه مورخین، اعم از مسیحی و مسلمان، به آن اذعان نموده‏اند. در جریان این حمله وحشیانه در مسجدالاقصی بیش از هفتاد هزار نفر به قتل رسیدند و این آغازی بود بر تسلط مسیحیان بر اولین قبله مسلمین.