اخبار

به مرکز آثار مفاخر و اسناد دانشگاه فردوسی مشهد، معاونت فرهنگي اجتماعي و دانشجويي و دانشكده ادبيات و علوم انساني با همکاری مجله بخارا شب غلامحسین یوسفی را برگزار می‌کنند.

در این مقاله، نویسنده کوشیده است تا مدینه فاضله ای را که سعدی در آرمان خویش در پی آن بوده، در بوستان جستجو نماید و با بررسی ویژگی های آن، سرای سعادت سعدی را به همگان معرفی نماید.

«کمتر کسی است که در این دوره‌های اخیر با شعر و ادبیات سر و کار داشته باشد و نام محمود فرّخ ـ شاعر دانشمند خراسان ـ را نشنیده و یا او را ندیده باشد. فرّخ بدون تردید یکی از نامورترین شعرای زمان خود بود و در انواع شعر کمال مهارت و استادی را داشت. او در تمام عمر در خدمت علم و ادب مجاهدت می‌نمود و خانه‌اش مجمع اهل ذوق و شعر و هنر بود.

علی آبان، شاعر، مدرس دانشگاه و پژوهشگر به مناسبت 14 آذر، سالروز درگذشت غلامحسین یوسفی، درباره وی گفت: مرحوم یوسفی با ادبیات بیرون از ایران بیشتر آشنا بود. در واقع تلفیق ادبیات خارج از ایران و داخل کشور باعث شد که آثار غلامحسین یوسفی از نظر دانشگاهیان بعد از آثار دیگران قرار گیرد. علی آبان عنوان کرد: زنده‌یاد غلامحسین یوسفی یکی از چهره‌های برجسته عرصه پژوهش ادبی است که آن‌گونه که باید و شاید شناخته نشد. البته در دو دهه گذشته دانشجویان و استادان دانشگاه‌ها بیشتر به آثار پژوهشی یوسفی توجه نشان داده‌اند. امروز استادان دانشگاه‌ها کتاب‌های وی را بیشتر به عنوان مرجع و مأخذ به دانشجویان خود معرفی می‌کنند و محققان جوان کمتر به آثار دکتر یوسفی مراجعه دارند و در تحقیقاتشان از منابع ارجاعی او کمتر یاد می‌شود.

شادروان علی‌اکبر دهخدا، نویسنده آزادیخواه و منتقد اجتماعی عصر مشروطیت و ادیب و محقق معروف روزگار ما، از چند نظر درخور توجه است و سیمایی درخشان دارد. از این رو غور در آثار فکری و قلمی و پژوهشهای او ناگزیر در زمینه‌های گوناگون تواند بود. بی‌گمان این توفیق به‌ندرت نصیب اشخاص می‌شود که وجود آنها از چند جهت منشأ اثر و بارور باشد و دهخدا را باید از این گونه افراد کم‌نظیر و ارجمند به شمار آورد.

برخی موضوعها هست که از کثرت روشنی و بدیهی بودن، به گفتن نیازمند نیست؛ از آن جمله است اهمیت زبان فارسی برای ما ایرانیان. اما وقتی احساس شود این مهم، مقام خود را چنان که باید احراز نکرده است، ناگزیر تکرار موضوعی مسلّم، ضرورت پیدا می‌کند، به امید آنکه سودی داشته باشد.

آنچه می‌خوانید متنی است به قلم چهره ماندگار ادبیات، نویسنده و ادیب مرحوم دکتر غلامحسین یوسفی که انتشار آن در چنین روزها و شب‌های پرفیضی بی‌مناسبت نیست. ابوحامد محمد غزالى در باب صدق نیت و اخلاص، این روایت عبرت‏ آموز را در کتاب احیاء علوم‏الدین نقل کرده است: عابدى خداى را مى‏‌پرستید مدتى دراز، پس قومى ‏بیامدند و گفتند: «اینجا جماعتى ‏اند که بدون خداى درختى را مى‏‌پرستند»، او به سبب آن در خشم شد و تبر بردوش نهاد و قصد درخت کرد تا آن را ببرد.

نویسنده، مترجم، مصحح و استاد برجسته ادبیات فارسی، دکتر غلامحسین یوسفی (۱۳۰۶ ـ ۱۳۶۹)، در مشهد به دنیا آمد؛ دوره لیسانس و دکتری زبان و ادبیات فارسی را در دانشگاه تهران گذراند. از سال ۱۳۳۴ به تدریس در دانشگاه فردوسی مشهد پرداخت و همزمان به تحقیق و پژوهش در حوزه‌های متنوع ادامه داد. از آثار اوست: نامه اهل خراسان، فرخی سیستانی، کاغذ زر، ابومسلم سردار خراسان، برگهایی در آغوش باد، روانهای روشن، چشمه روشن؛ تصحیح قابوسنامه، التصفیه فی احوال المتصّوفه، تقویم الصحه، لطائف‌الحکمه، ملخص اللغات، بوستان و گلستان سعدی؛ و ترجمة داستان من و شعر (نزار قبانی)، اما من شما را دوست می‌داشتم