اخبار

نام عناوینی چون موسیقی‌ مذهبی وآیینی عنوانی است که شاید ذهن هرشنونده‌ای را به سوی نوحه بکشاند.اما پایه واساس این نوع موسیقی به ریشه‌های اصیل موسیقی ایرانی یعنی دستگاه‌ها ومقام‌های موسیقی ایران برمی‌گردد. موسیقی‌های آیینی گنجینه‌هایی ازمیراث معنوی ایران هستند که درگوشه‌های پنهان نواهای قدیم قراردارند و به‌صورت سینه به سینه به نسل امروز منتقل شده است

مناسبات را به حدی رسانده‌ایم که باید با احتیاط در مورد موسیقی نواحی صحبت کنیم فکوهی: سیاست فرهنگی ایران باید به سمت گشایش و کنار گذاشتن مطلق ممنوعیت برود. درمحیط‌های گلخانه‌ای فرهنگ به‌وجود نمی‌آید؛ برای رشد فرهنگ باید آن را گسترش بدهیم و چاره این کار از نگاه من از بین بردن ممنوعیت‌ها و انحصار‌است. اگر بخواهد دولت مدرن و توسعه یافته باشد نباید تصدی فرهنگ را در دست داشته باشد.

موسیقی آیینی و مذهبی که جزئی از موسیقی مقامی و دستگاهی ما محسوب می‌شود، بیان‌کننده باورها و اعتقاداتی است که از گذشته تا به امروز وجود داشته، در واقع می‌توان موسیقی را روایتگر و حافظ آیین‌های گذشته معرفی کرد. نوحه، روضه و مرثیه‌هایی که با اشعار مورد نظر و به صورت همسرایی، ادوار گذشته را سینه به سینه به آیندگان منتقل می‌کند مثال‌های روشن این موضوع هستند. این آیین‌ها اما با گذشت زمان، تغییر نسل‌ها، موسیقی‌های وارداتی و سیاست آرام آرام رنگ و بوی دیگری گرفته و دخل و تصرف‌هایی در آن ایجاد شده است و تردیدی نیست که این روزها کمتر می‌توان دل به موسیقی‌های مذهبی با اشعار پرمحتوا سپرد.

حمیدرضا اردلان، پژوهشگر موسیقی و نایب‌رئیس خانه هنرمندان ایران، نگران حذف موسیقی اقوام در عصر مدرن نیست، بلکه به تغییر‌پذیری و جان‌بخشی آن اعتقاد دارد. به واسطه شناخت او از موسیقی و فرهنگ کردستان، «موسیقی و هنر کردها» محور مصداقی این گفت‌وگو شد. اما نکته محوری در این مصاحبه یک‌ساعته که حتی در میان سؤالات فرعی به صورت خزنده تلاش می‌کرد خود را به سطح برساند، سرمایه موسیقی و هنر اقوام ایرانی و ضرورت تعامل با آن بود.