اخبار

دیوان خواجوی کرمانی نمونه‌ای زیبا و بی‌بدیل از پیوند شعر و موسیقی است و اشعار خواجو نه تنها زندگی پر فراز و نشیب شاعر را به تصویر می کشد بلکه آیینه‌ای از تسلط او بر صحنه هنر است.

خواجوی کرمانی که شاعری عرفانی است، هم دوره افرادی چون حافظ و سعدی بوده است. اما در شعر فارسی در سایه حافظ قرار گرفته و کمتر دیده می شود. این شاعر بر اندیشه حافظ تاثیر داشت.

حافظ با الهام از خواجوی کرمانی، مضامین و سبک او را به اوج زیبایی و ماندگاری رسانده است.

نویسنده «انگاره‌های ساختاری خمسه خواجوی کرمانی» اثبات کرده، خمسه خواجو دارای ظرفیت‌های لازم برای خوانش روایت‌شناسانه ساختاری با الگوهای روایی ساختارگرایی است.

خواجوی کرمانی به نوعی در مضمون‌پردازی استاد و متقدم حافظ شیرازی بوده و در شعری منتسب به حافظ می‌خوانیم «استاد سخن سعدیست پیش همه کس اما/ دارد سخن حافظ طرز سخن خواجو»

خواجوی کرمانی در مثنوی گل و نوروز (عینی، ۱۳۵۰: ۲۷۳) از تاریخ تولد خود چنین یاد می‌کند: ور از زیج ملکشاهی سگالی شده هفده ز دی ماه جلالی بر این بنیاد، چند سالی است که هفدهم دی ماه روز بزرگداشت خواجوی کرمانی است و اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی کرمان نیز در خرداد ۱۴۰۲، ۱۷ دی ماه را به عنوان روز فرهنگی کرمان به شورای عالی انقلاب فرهنگی پیشنهاد کرد. بدین مناسبت، در این نوشته کوتاه، برخی از نسخه‌های موجود از آثار خواجوی کرمانی در کتابخانه و موزه ملی ملک معرفی می‌شود.

پژوهشگر ادبیات فارسی درباره شعر خواجوی کرمانی گفت: طبق نظر فردیناند دوسوسور، شیوه‌های همنشینی واژگان، شعر خواجوی کرمانی را دلبرانه کرده است، زیرا گاهی واژگان آنقدر خوب با یکدیگر همنشین شده‌اند که ضمیرِ تاریخیِ زبانِ فارسی آن را می‌پذیرد و مخاطب دوست دارد آن را بخواند.

اهمیّت هر شاعر (و هر هنرمندی)، در میزانِ تمایز و فاصله‌ی آثارِ اوست از آثار دیگران؛ البته اگر نخست، اثر یا آثار برادری‌اش را ثابت‌کرده‌باشد و «اثر» به‌شمارآید! هنر یعنی تشخّص‌یافتن فرم و یگانه‌بودنِ بلاغت، و فاصله‌گرفتن از تکرار که همانا ابتذال است.

امیر اسماعیل‌آذر، پژوهشگر ادبی و نویسنده کتاب چهارجلدی «قرآن در شعر فارسی» تاکید دارد که ذهن خواجو تسلط کافی بر آیات قرآن کریم داشته و توانسته به زیبایی به قافیه سازی با کلمات قرآنی و نیز استفاده از آیات وحی به صورت اقتباس و تلمیح بپردازد.

خواجوی کرمانی، یکی از برجسته‌ترین شاعران بزرگ نیمه نخست سده هشتم است که به نخل‌بند شاعران شهرت دارد. او در قصیده، مثنوی و غزل طبعی توانا داشت به طوری که گرایش حافظ به شیوه سخن پردازی خواجو و شباهت شیوه سخنش با او مشهور است.