کرم پیشه شاه مردان علی(ع) است / نصرالله حدادی

1394/4/20 ۰۹:۲۱

ماه مبارک رمضان، همه به میهمانی خدا می‌روند و کیست که از این میهمانی شادمان نباشد، اما در دهه دوم این ماه عزیز، فرق مبارک مظلوم‌ترین بشر همیشه تاریخ، به‌دست شقی‌ترین و پلید‌ترین به‌ظاهر انسان‌های آن روزگار شکافته شد و خون مبارک آن حضرت، خضاب محاسن زیبایش شد، تا ماشیعیان برای همیشه و همواره، داغدار شهادت علی(ع) باشیم و درماهی که مبارک و میمون است و باید به شادی برخاست، به سوگ و داغ مظلومیت او، عزادار و سیاهپوش باشیم.

ماه مبارک رمضان، همه به میهمانی خدا می‌روند و کیست که از این میهمانی شادمان نباشد، اما در دهه دوم این ماه عزیز، فرق مبارک مظلوم‌ترین بشر همیشه تاریخ، به‌دست شقی‌ترین و پلید‌ترین به‌ظاهر انسان‌های آن روزگار شکافته شد و خون مبارک آن حضرت، خضاب محاسن زیبایش شد، تا ماشیعیان برای همیشه و همواره، داغدار شهادت علی(ع) باشیم و درماهی که مبارک و میمون است و باید به شادی برخاست، به سوگ و داغ مظلومیت او، عزادار و سیاهپوش باشیم.
مرام و مروت «شاه مردان» همیشه و همواره نصب‌العین مردم تهران بود و کافی بود، شخصی، کسی را مخاطب قرار داده و بگوید: آقا و جواب بشنود: آقا، آقام مرتضی علی(ع) بود. اهالی گود و میل و کباده، خود را گدای علی(ع) می‌دانستند و در حالی که در شب‌های قدر و ضربت خوردن و شهادت مولای متقیان، صدای ضرب و زنگ از میان زورخانه‌ها، رخت بر می‌بست، فریاد: «منم، منم، گدای تو، علی، علی، علی، علی، گدای بی‌نوای تو، علی، علی، علی، علی» به عرش اعلی می‌رسید.
اقتدا به مولای متقیان، برای همه کس افتخار بود و پیروی از مشی فرزندان آن بزرگوار، خلل نمی‌یافت و صادقانه ترین و صاف ترین و بی‌غل و غش‌ترین داد و ستدها را «حضرت عباس» می‌نامیدند و می‌دانستند و مهمترین سوگند و قسم مردم، به فرق شکافته مولی و دست‌های قلم شده ابی‌عبدالله(ع)بود. تمامی کارهای خیریه و عامه پسند و خیرات و مبرات ماندنی، از سوی مردم صورت می‌گرفت و از ساخت مسجد گرفته، تا راه‌اندازی سقاخانه، این مردم بودند که آستین‌ها را بالا می‌زدند و نام مبارک ائمه(ع) را روی این اماکن مقدس می‌گذاشتند و اگر نام مسجد به‌نام بانی‌اش شهرت می‌یافت، بیشتر برای باقی‌ماندن نام و اسم و رسم و مقام و جایگاه مالی و سیاسی آن فرد بود، مردم عادی نام ائمه را برای مساجد بر می‌گزیدند، اما اسامی سقاخانه‌ها، منحصر به دو فرزند گرامی مولای متقیان بود: حضرت سیدالشهدا(ع) و حضرت ابوالفضل العباس(ع) از آب آب تشنگان در آتشم/ خجلت از سقایی خود می‌کشم
کاش در دشت بلا دریانبود/ یا از اول اسم من سقا نبود
اگر احسان و اطعام در ایام محرم به صورت وسیع بخصوص در روزهای تاسوعا و عاشورا صورت می‌گرفت، ایضاً همین عمل، به شکلی دیگر، آن هم خانه‌به خانه از نخستین روز و شب  قدر شدت می‌گرفت و تاسوم امام(ع) و آخرین شب قدر ادامه می‌یافت.
کافی بود میان کوچه و خیابان، هنگام سحر و افطار، صدایی برخاسته و طلب غذا کند و ده‌ها نفر از درون خانه به بیرون پا نهاده و او را دعوت به خوردن غذا می‌کردند و اطعام مساکین، از جمله کارهای ثوابی دانسته می‌شد که قدر و قیمت فراوانی نزد مردم داشت. اگر «دست به دهان برسی» سفره اطعام می‌گسترد، خود، دم در از عموم مردم استقبال کرده و کفش‌هایش را جفت می‌نمود و این کار را برای خود باعث سربلندی و سرافرازی می‌دانست و این در حالی بود که بجز ماه عزیز محرم، در دیگر ماه‌های سال، مقام، منصب و کبر و غرورش هرگز اجازه نمی‌داد تا نگاهی به زیردستان انداخته و سراغی از فقیران بگیرد و به دنبال تحبیب قلوب باشد، اما در ماه مبارک رمضان، از حلالیت طلبیدن گرفته، تا متنکر و ناشناس باقی‌ماندن، به کمک مردم می‌رفتند و این هیچ نبود، الا انفاس قدس و توجه خاص مولای متقیان، امیر مؤمنان علی(ع) که هرکسی را درهر مقامی خاکسار درگاهش می‌کرد و به نوکری خانه آن بزرگوار، افتخار می‌کردند. دعوا و مرافعه، اختلاف و پا به محکمه گذاردن، غیبت و پشت سر گویی، اتهام و تهمت، برتری‌جویی و چشم و هم‌چشمی، رقابت ناسالم، فروختن جنس معیوب و ناسالم و ده‌ها مورد از همین موارد گفته شده، در این ماه عزیز به کمترین میزان می‌رسید و محاکم قضایی براستی نفس می‌کشیدند و خوشرویی و خوش خلقی، جنس مرغوب فروختن، چرب ترکشیدن جنس، کلام صحیح و سالم به کار بردن، دوری گزینی از دشنام و ناسزا و هر آنچه عمل صحیح و خداپسندانه نامش بود، نصب العین مردم می‌شد.
گره از کار بسته مردم گشودن و نشستن «پای طوق» از رسوم زیبایی بود که کهنه پهلوان‌ها در قهوه‌خانه‌ها و زورخانه‌ها انجام می‌دادند و گلریزان کردن برای بار افتادگان بر زمین، از جمله رسومی است  که هنوز هم در این شب‌ها، از آن روزگاران، به روزگار ما رسیده است.
 روزنامه ایران