رحلت "محمد بن احمد بن ادریس حلّی" (598 ق)

1398/4/2 ۰۷:۱۰

فخرالدین ابوعبداللَّه محمدبن احمدبن ادریس حلّی در سال 543 قمری در شهر حلّه در عراق دیده به جهان گشود. ابن ادریس از كودكی به فراگیری قرآن و علوم دینی پرداخت به طوری كه در جوانی، فقیهی متبحر و عالمی برجسته شد. او معتقد بودكه تفكر و شناخت برای انتخاب راه درست، وظیفه‏ ی هر انسانی است و هر كس كه از این نعمت یعنی شناخت و تفكر، استفاده نكند، به نعمت‏های خداوند كفر ورزیده است.

فخرالدین ابوعبداللَّه محمدبن احمدبن ادریس حلّی در سال 543 قمری در شهر حلّه در عراق دیده به جهان گشود. ابن ادریس از كودكی به فراگیری قرآن و علوم دینی پرداخت به طوری كه در جوانی، فقیهی متبحر و عالمی برجسته شد. او معتقد بودكه تفكر و شناخت برای انتخاب راه درست، وظیفه‏ ی هر انسانی است و هر كس كه از این نعمت یعنی شناخت و تفكر، استفاده نكند، به نعمت‏های خداوند كفر ورزیده است. به همین جهت، علما و دانشمندان معاصر و متأخر ابن ادریس حلی، وی را به خاطر داشتن شجاعت علمی و تحرك بخشیدن به فقه اسلامی و تشویق به اندیشه‏ی آزاد ستوده ‏اند. تا یكصد سال پس از درگذشت شیخ طوسی، تمامی مسندنشینانِ فقاهتِ شیعه، خوشه‏ چینان آراء شیخ و در حقیقت، فقط منعكس كنندگانِ نظرات او بودند تا جایى كه می‏ توان گفت باب اجتهاد تا حدودی مسدود شده بود. در چنین وضعی، ابن ‏ادریس پای از دایره‏ ی تقلید بیرون نهاد و به احیای اجتهاد و اظهار نظر آزاد پرداخت. ابن‏ ادریس دارای آثار گرانبهای چندی است كه معروف‏ترین آن‏ها كتابِ "السرائر" از كتب بدیع فقهی می‏ باشد كه ارزش و اعتبار آن، پس از قرن‏ها به قوَّت خود باقی است. این كتاب علاوه بر اهمیت فقهی، به علت دارا بودنِ گزیده‏ای از احادیث، ارزش حدیثی قابل توجهی دارد. این عالم بزرگ مسلمان سرانجام در 18 شوال سال 598 قمری در 55 سالگی دار فانی را وداع گفت.