1397/1/29 ۱۵:۰۸
کتاب کلیله و دمنه نخستین بار پس از انتشار ترجمۀ عربی آن به دست عبدالله بن مقفع در زمان خلافت منصور عباسی در جهان پرآوازه گشت این کتاب را ابن مقفع از پارسی به عربی گرداند. گفته اند که پهلوی آن را پزشکی برزویه نام به فرمان خسرو انوشیروان شاهنشاه ساسانی از هندی ترجمه کرد. روشن نیست که به راستی در هند چنین مجموعه ای بوده که ترجمۀ پهلوی از روی آن صورت گرفته باشد و هیچ گواهی هم بر این امر در دست نداریم. داستان برزویه و رفتنم او به هند برای یافتن این کتاب در هیچ جا نیامده مگر در سه باب آغاز ترجمۀ ابن مقفع که جزو متن اصلی کتاب به شمار نمی آید.
چون به این باب های آغاز کتاب بنگریم می بینیم که دو باب اول را به نویسندۀ گمنامی نسبت داده اند به نام «بهنود بن سهوان معروف به علی بن شاه الفارسی» که شخصیتی است ساختگی باب سوم را (که در کتاب باب چهارم باشد) به بزرجمهر که بیشتر داستان های خردمندانه به او نسبت می دهند منتسب ساخته اند. مضمون این بابها مانند بسیاری از افسانه هایی که در متن کلیله و دمنه آمده است ساختگی است نه سفر برزویه به هند به نظر درست می نماید و نه افسانه های دیگر مندرج درین کتاب. اینها از واقعیت بسیار دورند. اگر رشتۀ اندیشه ای که درین بابها دنبال شده در نظر بگیریم خواهیم دید که همۀ آنها با همان خامه ای نگاشته شده اند که متن کتاب با آن پرداخته شده ....
انجمن فرهنگ ایران باستان دوره دوم فروردین 1344 شماره 1
دریافت مقاله
منبع: پرتال جامع علوم انسانی
کاربر گرامی برای ثبت نظر لطفا ثبت نام کنید.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید