درباره ترکیبات «ال» دار عربی در فارسی / علی اشرف صادقی

1396/10/2 ۱۲:۲۴

زبان شناسان هنگام مطالعۀ تاثیر زبان ها در یکدیگر به این نتیجه رسیده اند که آنچه زبان ها کمتر از یکدیگر به قرض می گیرند واجها (اصوات ممیز معنی) و اجزاء صرفی یا تکواژه های دسنوری است. قرض گرفتن واجها تحت شرایط خاص انجام می شود و کلمات دستوری تنها وقتی که به مقیاس وسیع همراه با کلمات قاموسی (لغات) از زبانی وارد زبان دیگر گردند می توانند در آنجا استقلال بیابند

زبان شناسان هنگام مطالعۀ تاثیر زبان ها در یکدیگر به این نتیجه رسیده اند که آنچه زبان ها کمتر از یکدیگر به قرض می گیرند واجها (اصوات ممیز معنی) و اجزاء صرفی یا تکواژه های دسنوری است. قرض گرفتن واجها تحت شرایط خاص انجام می شود و کلمات دستوری تنها وقتی که به مقیاس وسیع همراه با کلمات قاموسی (لغات) از زبانی وارد زبان دیگر گردند می توانند در آنجا استقلال بیابند. منظور از استقلال یافتن این است که می توانند از کلمات قاموسی زبان قرض دهنده جدا شوند و با کلمات خاص زبان قرض گیرنده به کار روند. در چنین وضعی کلمۀ دستوری دیگر از اصل خود جدا می شود و جزء کلمات دستوری زبان جدید قرار می گیرد. مثلا علامت جمع مونث سالم عربی یعنی«-ات» در اثر کثرت استعمال جمع عای قرضی عربی در فارسی به تدریج از این کلمات جدا شده و با بعضی کلمات فارسی الاصل نیز به کار رفته است: دهات، باغات، شمیرانات، اصطهبانات و غیره.....

دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران، سال بیست و یکم، آذر 1353 شماره 2 و 3 (پیاپی 86 و 87)

دریافت مقاله

منبع: پرتال جامع علوم انسانی