پیدایش و نمو مذهب شیعه / مجتبی مینوی

1396/8/20 ۱۵:۵۲

اصل کلمۀ شیعه در عربی به معنی پیروان و یاران بوده است، و وقتی که می گفتند شیعۀ فلان کس مرادشان مردمی بود که آراء آن کس را قبول داشتند و او را پیشوای خود می شمردند. پیروان و یاران خلفای عباسب را در ابتدای کار شیعۀ آل عباس می نامیند، و پیروان علی بن ابی طالب (ع) و معتقدین به امامت او و اولاد او را شیعۀ علی و شیعۀ آل علی می خواندند.

اصل کلمۀ شیعه در عربی به معنی پیروان و یاران بوده است، و وقتی که می گفتند شیعۀ فلان کس مرادشان مردمی بود که آراء آن کس را قبول داشتند و او را پیشوای خود می شمردند. پیروان و یاران خلفای عباسب را در ابتدای کار شیعۀ آل عباس می نامیند، و پیروان علی بن ابی طالب (ع) و معتقدین به امامت او و اولاد او را شیعۀ علی و شیعۀ آل علی می خواندند. به تدریج لفظ شیعه به طور مطلق برای پیروان آل علی علم شد، و امروزه آن را به معنی پیروان شخص دیگر کمتر استعمال می کنند.

خود مذهب شیعه هم به تدریج پیدا شد، و در طی قرون نمو کرد. اساس آن از آن زمان نهاده شد که پیغمبر اسلام در گذشت. اکثر مسلمانان در آن موقع معتقد بودند که مسلمین باید به اجماع یعنی به اتفاق آراء کسی را انتخاب کنند که متصدی امور ایشان بشود، و چنین حاکم منتخبی را خلیفۀ پیغمبر می نامیدند. به اعتقاد مؤمنین پیغمبری باید از جانب خدا بیاید، و بعد از پیغمبر اسلام دیگر پیغمبری از جانب خدا مبعوث نخواهد شد؛ بنابراین خلیفۀ پیغمبر فقط وظیفۀ دنیائی دارد و آن گرفتن زکات و تقسیم کردن غنائم، و رسیدگی به مرافعۀ مسلمانان، و تعیین حکام از برای نقاط مختلف، و لشکر فرستادن به سرکوبی متمردین و فتح کردن نقاط تازه، و اقامۀ حدود یعنی حد زدن و مجازات کردن کسانی است که بر خلاف احکام اسلام عمل می کنند....

یغما سال هشتم آبان 1334 شماره 8 (پیاپی 88)

دریافت مقاله

منبع: پرتال جامع علوم انسانی