تحول واژه های نفی و نهی در زبان فارسی / خسرو فرشیدورد

1396/8/17 ۱۰:۵۲

پیشوند و پسوند در فارسی دو نوعست: صرفی و اشتقاقی. پیشوند و پسوند اشتقاقی آن است که کلمه ای تازه به وجود می آورد مانند: نا، گر، کده، بر، در؛ در کلماتی مانند ناکام و کارگر و دانشکده و برگشتن و درماندن. گاهی طبقه دستوری کلمه به واسطه پسوند و پیشوند اشتقاقی تغییر می کند یعنی مثلاً اسم به صفت و صفت به اسم بدل می شود مانند «ناکام» و «کارگر» و در این صورت اشتقاق کاملتر است.

مقدمه: پیشوند و پسوند در فارسی دو نوعست: صرفی و اشتقاقی. پیشوند و پسوند اشتقاقی آن است که کلمه ای تازه به وجود می آورد مانند: نا، گر، کده، بر، در؛ در کلماتی مانند ناکام و کارگر و دانشکده و برگشتن و درماندن. گاهی طبقه دستوری کلمه به واسطه پسوند و پیشوند اشتقاقی تغییر می کند یعنی مثلاً اسم به صفت و صفت به اسم بدل می شود مانند «ناکام» و «کارگر» و در این صورت اشتقاق کاملتر است.

پیشوند و پسوند صرفی کلمه تازه به وجود نمی آورد بلکه جنبه دستوری خاصی از یک کلمه واحد را مشخص می کند مانند پیشوند های صرفی می، به، نه، مه، که بر استمرار یا نفی یا وجه فعل دلالت می کنند همچنین از این قبیل اند پسوندهای «ای» نکره و «ان» و «ها»ی جمع در اسم و «تر» و «ترین» در صفت....

دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران، سال بیستم، بهمن 1352 شماره 1 و 2 (پیاپی 81 و 82)

دریافت مقاله

منبع: پرتال جامع علوم انسانی