ادبیات معاصر / سعید نفیسی

1396/8/14 ۱۲:۳۶

یکی از آزمایش هایی که در روان شناسی علمی می توان کرد اینست که مردم بیشتر از چیزی دم می زنند که از آن کمتر خبر دارند. یکی از رشته هایی که از آن این روزها بیشتر سخن می رانند ادبیات معاصر است.

یکی از آزمایش هایی که در روان شناسی علمی می توان کرد اینست که مردم بیشتر از چیزی دم می زنند که از آن کمتر خبر دارند. یکی از رشته هایی که از آن این روزها بیشتر سخن می رانند ادبیات معاصر است.

در نظر بسیاری که من می شناسم اصلا ادبیات معاصری نیست. گویا سالهاست که ایرانیان لب از سخن گفتن و دست از نوشتن بازداشته اند. بهترین راه تفتیش درین عقیده اینست که به برنامۀ دبیرستانها و دانشکده ها بنگرید و چند دقیقه ای پای درس دبیران و استادان بنشینید. زبان فارسی که چه به کودکان و چه به نوجوانان می آموزند مطلقاً و به قول مرحوم قزوینی وجها من الوجوه به درد زندگی امروزشان نمی خورد. البته هیچ جای سخن نیست که هر زن و مرد ایرانی باید زبان رودکی و فردوسی و فرخی و نظامی و سعدی و حافظ و جامی و وحشی و صائب و کلیم و صدها همزبانانشان را بداند، قطعا باید از همۀ پیچ و خم های نثر بلعمی و گردیزی و بیهقی و کیکاوس دیلمی و نظام الملک طوسی و نظامی عروضی و محمود بن منور و رشید الدین فضل الله و حافظ ابرو و خوندمیر و میرخوند و حتی ابوالمعالی شیرازی و فضل الله قزوینی و میرزا مهدی خان استرآبادی و نظایر ایشان باخبر باشند....

یغما، سال هفتم مرداد 1333 شماره 5 (پیاپی 73)

دریافت مقاله

منبع: پرتال جامع علوم انسانی