1396/5/30 ۱۱:۰۵
طلسمات و باور به موهومات چگونه در زندگی انسانی رواج می‌یافتند
طلسمات و باور به موهومات، در دوره‌های قدیم زیست انسان در سراسر هستی، پدیده‌ای رایج و پذیرفتنی بوده است. کاستی‌های دانش بشری نسبت به طبیعت و جهان پیرامون، او را بر آن می‌داشت دستاویزهایی ذهنی برای درک آنها یابد. چنین باورها و دستاویزهایی در میان ایرانیان روزگار گذشته نیز همچون دیگر مردمان رایج بوده است. چارلز جیمز ویلز، پزشکی انگلیسی که در دوره ناصرالدین‌شاه قاجار چندین‌بار به ایران سفر کرده است، در کتاب سفرنامه‌اش به کاربردهای گوناگون سنگ‌هایی با کاربردهایی این‌گونه، در زندگی بخشی از ایرانیان اشاره کرده است «استعمال فیروزه و سنگ‌های آبی نظیر آنهم بمنظور دورداشتن چشم‌زخم مصرف فراوانی به‌خصوص در مورد کودکان دارد. طلسم‌سازان هنرمند طلسم‌های زیبائی مزین به فیروزه یا سنگ‌های آبی دیگر می‌سازند و والدین اطفال آنها را به جلو کلاه کودک یا پیش‌سینه او می‌دوزند. حتی سوارکارانیکه علاقه زیادی به اسب‌های ممتاز خود دارند، به‌منظور برحذرداشتن حیوان از چشم‌زخم حسودان تعدادی از این نوع سنگ منجوق و مهره‌های مخصوص آبی‌رنگ بنام «دونی» را بموهای یال، یا دم حیوان می‌بندند». او همچنین از بازوبندهایی نام می‌برد که طلسم‌ها را درون آنها گذاشته، بر بازوی کودکان می‌بستند «هرچند که تعدادی از پهلوانان بنام هم بازوبندهای مخصوصی ساخته شده از عقیق و نقره دارند». این جهانگرد اروپایی همچنین از «فالگیران و دعانویسان حقه‌باز» نیز یاد می‌کند که به باور وی «با استفاده از خلوص نیت و علاقه به دین... از این مطلب سوءاستفاده می‌کنند و با تلقین مواردی خلاف و خرافاتی اقدام به سوءاستفاده و اخاذی از آنان مینمایند». او اما بر آن است که «دین اسلام و دستورات انسان‌ساز آن» با چنان پدیده‌هایی در میان عامه مردم، همراهی نداشته، از چنان بدنامی‌هایی به دور بوده‌اند.
منبع: شهروند
کاربر گرامی برای ثبت نظر لطفا ثبت نام کنید.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید