مناصب و القاب / احمد مجدالاسلام کرمانی

1396/5/17 ۰۹:۴۷

در اواخر دورۀ ناصرالدین شاه کارمالیۀ ایران به جائی رسید که هیچ شهری اضافه محل و به اصطلاح مستوفی ها باقی تحت محل کار نداشت و شاه مرحوم برای پوشانیدن کسر جمع مجبور شد که به وسائلی فوق العاده متوسل شود و چند وسیلۀ موقتی اختیار نمود که علی الظاهر بار خودش را بار نمود اما در باطن بر خرابی مالیۀ ایران افزود.

در اواخر دورۀ ناصرالدین شاه کارمالیۀ ایران به جائی رسید که هیچ شهری اضافه محل و به اصطلاح مستوفی ها باقی تحت محل کار نداشت و شاه مرحوم برای پوشانیدن کسر جمع مجبور شد که به وسائلی فوق العاده متوسل شود و چند وسیلۀ موقتی اختیار نمود که علی الظاهر بار خودش را بار نمود اما در باطن بر خرابی مالیۀ ایران افزود.

اول آنکه مساعد حواله داد. یعنی قرارداد یک قسط از مالیات را حکام ولایات قبل از تجدید سال از مردم مطالبه نمایند و در واقع سال نو را وصلۀ سال کهنه کرد و چون از این راه هم چندان تفاوتی حاصل نشد وسیلۀ دیگر انتخاب نمود و تا چندی هم با آن گذرانید یعنی مناصب و القاب را در معرض فروش و حراج درآوردند، هر کس هر منصبی استدعا کرد در مقابل مبلغ معینی به او دادند. مثلا درجات نظامی از قبیل: سلطانی، یاوری، سرهنگی، سرتیپی، میرپنجی، امیرتومانی، سرداری، سالاری، امیرنویانی، به اندازه ای فروخته شد که عدۀ صاحبان مناصب دو سه مقابل افراد نظامی شد.

یغما، سال دوم، اسفند 1328، شماره 12 (پیاپی 22)

دریافت مقاله

منبع: پرتال جامع علوم انسانی