سنت تدريس استاد لطفي / محمدامين اكبرپور

1393/2/17 ۰۸:۵۷

در مورد نگرش استاد لطفي به تدريس و شيو ه آموزش موسيقي ايراني گفتني است كه استاد از زمان بازگشت شان به ايران منتقد سيستم آموزشي حاكم بودند و عمده نقدشان اين بود كه «چرا اساتيد شيوه خودشان را به هنرجويان تدريس مي كنند؟» ايشان اعتقاد داشتند كه اساتيد بايد شيوه و سنت آموزش موسيقي ايراني را كه از ميرزا عبدالله تا برومند وجود داشته آموزش دهند.

    در مورد نگرش استاد لطفي به تدريس و شيو ه آموزش موسيقي ايراني گفتني است كه استاد از زمان بازگشت شان به ايران منتقد سيستم آموزشي حاكم بودند و عمده نقدشان اين بود كه «چرا اساتيد شيوه خودشان را به هنرجويان تدريس مي كنند؟» ايشان اعتقاد داشتند كه اساتيد بايد شيوه و سنت آموزش موسيقي ايراني را كه از ميرزا عبدالله تا برومند وجود داشته آموزش دهند. ديگر اينكه اساتيدي كه مشغول تدريس هستند اغلب فاقد صلاحيت تدريس هستند و اشتباه آموزش مي دهند. نقد ديگر ايشان به سيستم آموزشي هنرستان موسيقي بود: مي گفتند كه اين اوضاعي كه در جامعه موسيقي حاكم است و ساز كمتر كسي به دل مي نشيند همه از سيستم آموزشي مبتني بر نت است. استاد آموزش تار را با دستگاه شور رِ براي هنرجويان مبتدي آغاز مي كردند تا ذهن با فواصل دستگاه شور در سيم اول ساز بيشتر آشنا شود، همچنين كشش لازم در انگشتان دست چپ ايجاد شود. ايشان به ترتيب ماهور، شور، همايون، چهارگاه، سه گاه و سپس آوازهاي ابوعطا، بيات اصفهان، دشتي، بيات ترك، افشاري، كرد بيات و در انتها نوا و راست پنج گاه را تدريس مي كردند. بخش ديگر تدريس استاد علاوه بر ساز به نوع رفتار و منش هنري مربوط مي شد و در اين سال ها دوستان زيادي از محضرشان كسب فيض كردند. محمدرضا لطفي همچون درويش خان و ني داود زنده است و سعي مان اين است كه با عمل به توصيه هاي گرانقدرش چراغ هنر را روشن نگاه داريم . روحش شاد.

اعتماد