اخبار و گزارش

شهرستان اردبیل مرکز استانی به همین نام بوده و از سه بخش مرکزی، هیر و ثمرین و دو شهر اردبیل و هیر تشکیل شده است. اَردَبیل یکی از کلان شهرهای ایران است.واژۀ اردبيل واژه‌ای اوستایی است که از دو کلمه آرتا و ويل به معنی شهرمقدّس تشکیل شده است. این شهر در میان دشتی با همین نام در ارتفاع ۱۵۰۰متری از سطح دریا و در میان کوه‌های باغرو (تالش) و سبلان در شمال غرب فلات ایران در نزدیکی مرز جمهوری آذربایجان قرار گرفته‌ و از سردترین شهرهای ایران محسوب می شودو با تبریز ۲۱۹ کیلومتر و با تهران ۵۷۸ کیلومتر فاصله دارد.زبان مردم اردبیل ترکی آذربایجانی است.مردم این شهر، شیعه دوازده‌امامی هستند و مسیحیان شهر در دهه‌های گذشته از آن مهاجرت کرده‌اند.

رضا سلیمان نوری: واقعه کربلا و شهادت امام حسین(ع) و یارانش،باعث ایجاد آیین‌های گوناگونی در نقاط مختلف ایران اسلامی شده است. آیین‌هایی که همگی در یک نقطه مشترک هستند و آن تلاش برای زنده نگه‌داشتن نام و یاد سرور و سالار شهیدان است. مردم اردبیل که به لحاظ پیشینه تاریخی و مذهبی خود به دارالارشاد و دارالایمان شهرت یافته، هم برای بزرگداشت این امر آیین‌های خاص خود دارند که معروف‌ترین آنها مراسم «تشت گذاری» است.

بدون هیچ شک و شبهه‌ای،مجموعه آرامگاهی شیخ صفی‌الدین اردبیلی را باید مهم‌ترین مکان تاریخی نه تنها شهر اردبیل بلکه تمامی این استان دانست زیرا که در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است. این مجموعه ‌مشتمل بر ساختمان‌‌هایی با سبك‌‌های معماری آذری و اصفهانی است که همه از شاهكارهای معماری ایران عصر صفوی به شمار می‌آیند.هسته مركزی و اولیه این مجموعه آرامگاه شیخ صفی است. ساختمان‌‌های پیرامون آرامگاه یا گنبد دربرگیرنده خانقاه، چینی ‌خانه، آرامگاه شاه ‌اسماعیل و بی ‌بی آغاماه منیر، حرم خانه، جنت سرا، تالار تنبی و چله ‌خانه هستند.

محمد مطلق: رفتار ما با خشکسالی و کمبود آب گاه به گونه‌ای است که انگار بعد هزاران سال زندگی در قاره‌ای سبز که از میانه هر شهرش رودی بزرگ جاری است، غافلگیر شده‌ایم و با چرخش اقلیم و آب و هوا پرتاب شده‌ایم به سرزمینی گرم و سوزان. حالا چه کنیم با این بی‌تجربگی تاریخی؟! ما کی کویر و آفتاب و بی‌بارانی دیده‌ایم؟! تا یادمان می‌آید با قایق و کرجی از این شهر به آن شهر رفته‌ایم و زیر شر شر باران از این ماه به آن ماه دل‌مان لک زده برای یک گله آفتاب! راستی چرا غافلگیر شده‌ایم؟ اصلاً چرا عادت کرده‌ایم یکسره غافلگیر شویم؟ مگر ما همان مردمی نیستیم که 3 هزار سال پیش 70 کیلومتر قنات کندیم که یزد را در دل بیابان بسازیم؟ قنات «زارچ» را عرض می‌کنم.

حمید حاجی‌پور: دهه 30 طرح لوله کشی آب به تهران 310 هزار نفری کلید خورد. چند سال بعد مردم با باز کردن فلکه کوچک برنجی حیاط خانه‌شان پرونده قنات‌های تهران را بستند. زمانی که آغا محمدخان به حکومت رسید تهران دچار کم آبی شدید بود. به دستور وی گروهی مسئول ساخت قنات در سراسر پایتخت شدند و پس از مدتی کوتاه مشکل بی‌آبی شهر برطرف شد و از این قنات‌ها تا دهه 50 استفاده نیز می‌شد. تا 30سال پیش تهران، ورامین و ری پرآب‌ترین قنات‌های کشور را داشتند و زندگی کشاورزان و باغداران بسته به همین کاریزها و قنات‌ها بود. حالا حدود 20 سالی می‌شود که قنات‌ها رو به خشکی رفته‌اند. همچنان‌که چشمه‌ها به دلیل استفاده بیش از اندازه از سفره‌های زیرزمینی خشکیده‌اند.

«پری رو تاب مستوری ندارد/ در ار بندی سر از روزن درآرد» این بیت را «مهسا وهابی» می‌خواند؛ دانشجوی باستان‌شناسی دانشگاه تهران که آبان‌ماه سال 1393 سرک کشیدن‌هایش به ترانشه‌های‌ شرکت آب و فاضلاب در خیابان مولوی، یکی از بزرگ‌ترین کشفیات باستان‌شناسی تهران را رقم زد و در نخستین مرحله، اسکلت کامل و نسبتاً سالمی را نمودار ساخت. بزودی معلوم شد که اسکلت کشف شده، کمابیش هفت هزار سال قدمت دارد و متعلق به زنی 35 تا 40 ساله است.

صفحه اول روزنامه های امروز یکشنبه22 شهریور

دیلتای دیلتای به مدد کانت فلسفه را به ساحت مسائل انضمامی می‌آورد، دیلتای می‌گوید «در رگ‌های سوژه‌ی لاک، هیوم و کانت هیچ خون واقعی وجود ندارد مگر عصاره‌ی رقیقی از عقل»؛ راه عبور از این سوژه این است که آن را بیاوریم در دل تاریخ که هگل مقدمه را فراهم کرده بود. دیلتای به هگل یک چیز اضافه می‌کند، او سوژه‌ی کانتی را که هگل تاریخی کرده culturalمی‌کند.

نشست نقد و بررسی کتاب «هگل» اثر فردریک بایزر، پیش از ظهر روز (چهارشنبه، 18 شهریورماه 1394) با حضور محمدتقی طباطبایی، عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، علی مرادخانی، دانشیار رشته فلسفه غرب در دانشگاه آزاد واحد تهران شمال و سید مسعود حسینی، به‌عنوان مترجم اثر در پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی برگزار شد.

علی همدانی، ویراستار دانشنامه تهران بزرگ درباره ضرورت انتشار فصلنامه‌های تخصصی نقد کتاب می‌گوید: قطعا نیاز است که نشریاتی به صورت تخصصی به نقد کتاب‌های تاریخی بپردازند، اما مهم این است که نقدکنندگان دانش لازم را داشته باشند.