ملامحمد علی نوری اصفهانی، عارف و عالم در نور متولد شد. او در موطن خود در انزوا و تفكر زندگی می ‏كرد و بر حَسب علاقه، به سیر آفاق و انفس پرداخت. بعدها به هندوستان سفر كرده و در بازگشت به علت تلاطم دریا تمامی كتب و یادداشت‏هایش را از دست داد. ملای نوری از عرفای قرن 13 بشمار می‏رود كه در سال 1253 در اصفهان وفات یافت. حاشیه بر شرح لمعه و حاشیه بر مثنوی مولوی از آثار اوست.

سید یونس فرزند سیدمحمدتقی موسوی اردبیلی در سال 1293 یا 1296 ق در اردبیل به دنیا آمد. وی پس از تحصیل مقدمات و سطوح در اردبیل، به زنجان رفت و فقه و اصول را از آخوند ملاقربانعلی زنجانی، عالم بزرگ آن سامان و علوم معقول را از آخوند ملاسبزعلی حكیم آموخت. سیدیونس سپس برای ادامه ‏ی تحصیل راهی نجف اشرف شد و در حلقه‏ ی درس اساتید نامداری همچون شیخ الشریعه‏ ی اصفهانی، فاضل شربیانی، آخوند خراسانی و علامه سیدمحمدكاظم یزدی جای گرفت.

پس از مرگ محمدشاه قاجار، پسرش ناصرالدین میرزا كه شانزده سال داشت به شاهی رسید. وی پس از آن كه در تبریز بر تخت نشست، میزا تقی خان امیرنظام را با لشكری آراسته به تهران فرستاد و خود در 21 ذی قعده به تهران رسید. ناصرالدین میرزا، پیش از ورود به تهران، امیر نظام را به لقب اتابك اعظم ملقب كرد و او رابه صدر اعظمی خویش برگزید. بعدها صدر اعظم ناصرالدین شاه توسط سلطان قاجار ملقب به امیر كبیر گردید.

علاءالدین علی ابن نفیس دانشمند و طبیب مسلمان در دمشق به دنیا آمد و در زادگاهش به تحصیل علوم اسلامی پرداخت. او علم طب رانزد دانشمندان مشهور آن عصر فراگرفت و پس ازمطالعه و تحقیقات عمیق در این رشته مهارت بسیاری پیدا كرد. یكی از نخستین كتاب‏های ابن نفیس شرح تشریح القانون نام دارد كه گردش ریوی خون را شرح داده است.

عبدالرحمن بن محمد بن خلدون معروف به ابن خلدون ملقب به ولی الدین، از بزرگان و مشاهیر مورخین مسلمان، در اول رمضان سال 732 ق درتونس به دنیا آمد. وی از جوانی به كارهای دولتی پرداخت ولی پس از مدتی به واسطه‏ی بدگویى دیگران به زندان افتاد و از كارهای دربار فاصله گرفت. از آن پس به مطالعات علمی روی آورد و دست به تالیف كتاب زد.

عبدالرحمن بن محمد بن خلدون معروف به ابن خلدون ملقب به ولی الدین، از بزرگان و مشاهیر مورخین مسلمان، در اول رمضان سال 732 ق درتونس به دنیا آمد. وی از جوانی به كارهای دولتی پرداخت ولی پس از مدتی به واسطه‏ی بدگویى دیگران به زندان افتاد و از كارهای دربار فاصله گرفت. از آن پس به مطالعات علمی روی آورد و دست به تالیف كتاب زد.

علامه محمدحسین بن علی كاشف ‏الغطاء نجفی، در سال 1294 قمری از خاندانی اهل علم و معروف به دانش و فضیلت در نجف اشرف متولد شد. ایشان مقدمات علوم را در زادگاه خویش خواند و آن‏گاه در حلقه‏ ی درس دانشمندان بزرگ زمان خویش درآمد. آخوند ملامحمد كاظم خراسانی، حاج آقارضا همدانی، سید محمدكاظم یزدی، میرزا حسین نوری، میرزامحمدباقر اصطهباناتی و شیخ محمدرضا نجف ‏آبادی از جمله اساتید وی بودند.

ابوالقاسم، حسین بن محمد، معروف به راغب اصفهانی از بزرگان علمای اهل سنت می ‏باشد كه در لغت، حدیث، كتابت، كلام، حكمت، اخلاق و علوم و فنون ادبی و عربی و شعر شهره‏ ی آفاق و مراتب فضل و كمال وی مسلم می‏ باشد. وی را شیعه نیز گفته‏ اند. افانین البلاغه، جامع التفسیر و مفردات القرآن از جمله تالیفات اوست.

دولت عثمانی در آغاز مشروطیت و زمانی كه دولت ایران درگیر مسائل داخلی و مبارزه با آزادی خواهان و مشروطه‏ طلبان بود، با فرصت ‏طلبی، چند منطقه از نواحی مرزی ایران را مورد تجاوز قرار داد و برخی مناطق را به اشغال خود درآورد. در این میان، بر اثر اعتراض شدید روسیه و انگلستان، عثمانی مجبور به تخلیه آن نواحی گردید، اما با حملات دیگر، آن مناطق را دوباره تصرف كرد.

آیت ‏اللَّه حاج شیخ عبدالكریم حائری یزدی فرزند شیخ جعفر مهرجردی در سال 1276 ق در میبد یزد چشم به دنیا گشود. مقدمات و سطوح را نزد علمای آن روز یزد فراگرفت و سپس راهی عتبات مقدسه شد. در نجف در محضر اساتید بزرگی مثل محمد فشاركی‏اصفهانی، میرزای شیرازی، شیخ فضل اللَّه نوری، میرزا ابراهیم محلاّتی و آخوندخراسانی حضور یافت و علوم اسلامی را فرا گرفت و به درجه ‏ی بالایى در علم دست یافت.

ناصرالدین شاه قاجار كه پس از مرگ محمدشاه، در سن شانزده سالگی به سلطنت رسیده بود، به مدت پنجاه ‏سال در مقام پادشاهی ایران قرار گرفت و در دوران سلطنتِ بلند مدت وی تحولات مثبت و منفی گوناگون در كشور به وجود آمد. سرانجام میرزارضا كرمانی در آستانه‏ی آغاز جشن پنجاهمین سالگرد پادشاهی ناصرالدین شاه، با اشارت سید جمال الدین اسد آبادی، با شلیك چند گلوله در زیارتگاه حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) به عمر شاه 66 ساله‏ ی قاجار پایان داد. پس از ناصرالدین‏ شاه، پسر 45 ساله‏اش مظفرالدین شاه كه چهل سال ولیعهد ناصرالدین شاه بود، به سلطنت رسید.

ملامحمد تقی بن محمد، معروف به شهید ثالث، از بزرگان علمای شیعه می ‏باشد. او در برغان به دنیا آمد و در قزوین به تحصیل پرداخت. سپس در قم و اصفهان به ادامه ‏ی دروس خود روی آورد و پس از آن راهی عتبات گردید. در محضر عالم بزرگ، شیخ جعفر كاشف الغطاء و نیز سید مجاهد كسب علم كرد و به مقامی رفیع در دانش رسید.

«شرف جهان قزوینی» از فضلا ، دانشمندان و شاعران معروف دوره صفوی است. وی در سال 902 هجری قمری در قزوین به دنیا آمد و پس از اتمام تحصیلات خود در قزوین به شیراز رفت و از محضر علامه «غیاث الدین منصور دشتکی» استفاده های شایان کرد.سپس به قزوین بازگشت و مورد توجه شاه طهماست صفوی قرار گرفت و مدت 15 سال مقام وزارت و منصب صدرالصدوری را بر عهده داشت ، تا اینکه در اثر سعایت و سخن چینی حاسدان ، مورد بی مهری شاه قرار گرفت و از کار بر کنار شد. وی پس از دست شستن از خدمات دولتی ، اوقات خود را به مصاحبت با سخنوران ، ادبا و اهل ذوق می گذراند.

رشیدالدین محمد بن عبدالجلیل عُمَری كاتب بلخی معروف به وطواط از دانشمندان، نویسندگان و شاعران ذواللِّسانَین معروف قرن ششم هجری است كه در سال 480 ق در بلخ ولادت یافت. ذواللسانین به كسانی می‏ گویند كه هم در زبان فارسی و هم در عربی متبحر بوده و تالیفاتی داشته باشند. وی بعد از اتمام تحصیلات خود از خراسان به خوارزم رفت و در خدمت اتسِز خوارزمشاه درآمد و بعد از او در خدمت فرزندش مُعَزَّر بود

شیخ زین العابدین ابن مسلم مازندرانی، عالمی ربانی، فقیه و از بزرگان علمای امامیه در قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم هجری است. وی پس از پایان تحصیلات مقدماتی، برای تكمیل معلومات دینی به حوزه ‏ی علمیه‏ ی نجف رفت و از محضراساتید بزرگ آن حوزه از قبیل شیخ مرتضی انصاری، شیخ محمدحسن نجفی صاحب جواهر و سیدالعلمای مازندرانی بهره برد و به درجات عالی علمی و معنوی دست یافت.