تاریخ در چنین روزی

سیدمحمد بن سید صفدر معروف به سیدجمال، اندیشمند انقلابی، سخنور و از رهبران ضداستعماری ملل اسلامی است كه بنا به گفته‏ ی بسیاری از تاریخ‏نگاران، وی شیعه و ایرانی و در سال 1254 قمری در اسدآباد همدان چشم به جهان گشود.

ابوالعطاء كمال‏ الدین محمود بن علی بن محمود، معروف به خواجوی كرمانی در سال 679 ق در شهر كرمان به دنیا آمد. او در جوانی در كرمان و فارس تحصیل كرد و از آن پس به مسافرت پرداخت. خواجو در اثنای مسافرت، با عده‏ای از مشایخ، سلاطین و وزرا ملاقات كرد و در پایان عمر، چندی نیز با حافظ شیرازی، شاعر بزرگِ غزل سرای قرن هشتم معاشرت داشت.

طاهریان اولین سلسله ‏ی حكومتی در ایران پس از اسلام هستند كه در اوایل قرن سوم هجری در خراسان قدرت یافتند. تشكیل دولت طاهری در خراسان ناشی از ضعف و گرفتاری عمومی خلفای عباسی در این زمان بود. با آن كه خلفای عباسی از طاهریان حمایت می‏كردند ولی یعقوب لیث تنها با پشتوانه‏ ی شمشیرزنانِ سیستانی بر طاهریان پیروز شد و خلیفه را مجبور به تأیید خود نمود.

نشست علمی با عنوان «چیستی فلسفه تطبیقی» دوشنبه، ۲۷ خرداد، به همت پژوهشکده حکمت معاصر برگزار می‌شود. نشست علمی با عنوان «چیستی فلسفه تطبیقی» به همت پژوهشکده حکمت معاصر و با سخنرانی سیدمصطفی شهرآیینی، عضو هیئت علمی دانشگاه تبریز، برگزار می‌شود.

امیر مبارزالدین محمد، سرسلسله ‏ی آل مظفر، كه از دست اندازی ‏های متوالی شیخ ابواسحاق به كرمان و یزد متغیر شده بود بالاخره عازم تسخیر شیراز و برانداختن امیر شیخ ابواسحاق گردید. محاصره‏ ی شیراز به مدت 6 ماه طول كشید تا این كه در سوم شوال سال 754 ق شهر را به تصرف خود درآورد.

آیت اللَّه حاج میرزا محمد حسین حسینی مرعشی شهرستانی از علما و مشاهیر بزرگ علوم اسلامی در سال 1256 ق در كرمانشاه، به دنیا آمد. وی از كودكی، علوم دینی و اسلامی را به خوبی فراگرفت و در جوانی به درجه‏ ی اجتهاد رسید. آیت ‏اللَّه شهرستانی از دوازده سالگی شروع به تالیف نمود و در حدود هشتاد اثر از خود به جای گذاشت كه تاریخ لباب الاجتهاد و تذكرة النفس از آن جمله ‏اند.

نورالدین لطف اللَّه بن عبداللَّه خوافی هِرَوی معروف به حافظ ابرو، از مشاهیر مورخین و تاریخ نگار قرن نهم هجری است. وی درهرات به دنیا آمد. در همدان به مسند فضل و كمال قدم نهاد و بر اثر دانش فراوان، مورد تشویق امیر تیمور گوركانی واقع شد. چون قرآن را از حفظ بود به حافظ و چون ابروانی به هم پیوسته داشت به ابرو معروف گردید و به حافظ ابرو شهرت دارد.

مولانا مالک دیلمی (۹۲۴-۹۶۹ ه‍.ق/۱۵۱۸-۱۵۶۲ م) از کاتبان و خوشنویسان اهل فیلواگوش قزوین در قرن دهم هجری است. او از خوشنویسان و نستعلیق ‌نویسان زبردست به‌شمار می‌آید که خطوط جلی و خفی (درشت و ریز) را با مهارت و به درستی می‌نوشت. کتیبه های عمارت چهل ستون از آثار اوست.

وى فرزند ارجمند حاج سیدعلى‏اكبر (اشرف‌‌‌‌‌‌‌الواعظین) معروف به اكبرشاه مى‏ باشد که در ماه ذى‏القعدةالحرام سال ۱۳۱۴ق در تهران متولد شده و در حجر والد ماجد تربیت كامل یافته و مقدمات اولیه را در مدرسه پامنار تهران خوانده و در سال ۱۳۲۶ق با والد مبرورش مشرف به عتبات عالیات شده و طی مدت دو سال در كربلا توقف و تحصیلات سطوح متوسطه را در نزد مرحوم فاضل مرندى و شهرستانى خاتمه داده است.

ابومعشر جعفر بن محمد بن عمر بلخی، حكیم و منجم، در ابتدا در بغداد از محدثین بزرگ بود و با فلسفه و حكمت و علوم عقلی مخالفت می‏كرد ولی بعدها به این علوم متمایل گردید و به مدارج بالایى در آن‏ها دست یافت. ابومعشر در اثر همت عالی و تلاش خستگی‏ناپذیر خود، در تمامی شعب حكمت، خصوصاً ریاضیات، نجوم و هیئت دارای بصیرتی فوق العاده بود و استاد كل و سرآمد اهل فن به شمار می‏رفت.