تاریخ در چنین روزی

فردریك ویلهلم نیچه، فیلسوف معروف آلمانی در 16 اكتبر 1844م در لایپْزیك آلمان به دنیا آمد و از چهار سالگی به خواندن و نوشتن پرداخت. خانواده نیچه همه از كشیشان پروتستان بودند. با این حال، او از الهیات و مسیحیت رویگردان شد و وارد دانشگاه گردید. نیچه پس از چندی با فلسفه یونانی آشنایى یافت و در 24 سالگی به استادی دانشگاه بال برگزیده شد. وی روحی بسیار حساس و فكری متزلزل داشت و تنها اراده و غریزه را دارای اصالت می‏دانست. نیچه در جوانی با افراد سرشناسی دوستی و مراودت داشت اما پس از چندی از همه دوستان برید و در گوشه انزوا به ایجاد آثار و فلسفه ادبی خود پرداخت. نیچه در فلسفه پایه ‏های تازه‏ای نهاد. او معتقد بود اخلاق معنا ندارد و هر كس، نوعی اخلاقیات را برای نجات و پیروزی خودش در این دنیا پیش می‏گیرد. در هر حال، همه، خود را می‏پرستند و این یك قانون طبیعی است. بنابراین بشر باید پرستش خویش را به اوج خود برساند.

استاد محمد پروین گنابادی در سال 1282 ش به دنیا آمد و از كودكی فراگیری علم را آغاز كرد. وی پس از استفاده از محضر ادیب نیشابوری در مشهد، به معلمی روی آورد و مدتی نیز به فعالیت‏های سیاسی پرداخت. استاد گنابادی از سال 1328 از طرف وزارت فرهنگ، مأمور بررسی كتاب‏های درسی شد و همزمان، پس از آشنایی با علامه علی اكبر دهخدا به جرگه همكاران او در تهیه و تنظیم لغت‏نامه پیوست. از جمله آثار استاد گنابادی می‏توان به ترجمه مقدمه ابن خلدون، تصحیح كشف الاسرار میبُدی و تاریخ بلعمی و تألیف پرورش اراده، اندیشه ‏ها و فن مناظره اشاره كرد. وی سرانجام در دوم شهریور 1357 در 75 سالگی درگذشت.

استاد حاج احمد رائض هنرمند گرانقدر میناكاری، مینیاتور و تذهیب در شهر هنرپروراصفهان به دنیا آمد. احمد رائض عاشق هنربود و در12سالگی به شوق آموختن نقاشی به شاگردی استادانی چون حاج منصورُ المُلك درآمد. بدین ترتیب ایشان رموزنقاشی و تذهیب كاری را فراگرفت. استاد احمد رائض موضوع كارهای مینیاتور خود را از خمسه نظامی انتخاب می كرد كه جزو دشوارترین موضوعات نقاشی بشمار می رود. ایشان پس ازپیروزی انقلاب اسلامی مدتها سرپرست كارگاه مینیاتور و مینای وزارت فرهنگ و آموزش عالی بود. استاد رائض درسال1959میلادی درنمایشگاه بین المللی بروكسل جایزه دوم نمابشگاه را دریافت كرد.

ابوالحسن عامری از جمله فیلسوفانی است كه در فاصله‏ی زمانی میان دو فیلسوف بزرگ ایران یعنی فارابی و ابن سینا می‏ زیست و در واقع، حلقه‏ ی اتصال بین فلاسفه‏ ی متقدم اسلامی شمرده می‏شود. ابوعلی مسكویه كه از شاگردان برجسته ‏ی عامری و معاصر ابن سینا می ‏باشد، بسیاری از سخنان عامری را كه حاوی نكات اخلاقی است در كتاب معروف خود به نام تجاربُ الاُمَم آورده است. عامری علاوه بر این كه در فلسفه صاحب نظر و شارح فلسفه‏ ی ارسطو بود، در زمینه‏ی اخلاق و دین نیز تحقیق و بررسی بسیاری انجام داد و آثار ارزشمندی در این زمینه برجای گذاشت.

آیت اللَّه سیدجواد حسینی خامنه ای در ماه جمادی الثانی سال 1313 ق در خامنه نزدیک تبریز به دنیا آمد. او از دوران طفولیت، در جریان حوادث مشروطه قرار گرفت و با روحیه ی مبارزه‏گریِ شهید شیخ محمد خیابانی، خو گرفت. سید جواد در جوانی سفری به عتبات عالیات و مشهد مقدس کرد و از آن پس در شهر مشهد اقامت نمود. ایشان از محضر آقازاده‏ ی خراسانی و حاج آقا حسین قمی کسب فیض نمود و به مدارج بالای علمی دست یافت. در سال 1345 ق برای ادامه‏ ی تحصیلات راهی نجف اشرف گردید و در آنجا از درس میرزای نایینی و سیدابوالحسن اصفهانی بهره‏ ای وافر برد. در روزهای سیاه اختناق ستمشاهی، رنج و فشار روز افزونِ آن دستگاه جبار بر خانواده و فرزندان خود را تحمل می‏کرد ولی در همه‏ ی عمر، روی خوش به دشمنان اسلام نشان نداد.

آیت‏ الله ميرزاجواد تبريزی در سال ۱۳۰۵ش در شهر تبریز در میان خانواده‌ای مذهبی چشم به جهان گشود. تحصیلات علوم جدید را تا پایان سال دوم دبیرستان در‌‌ همان شهر به پایان رساند تا این‏که عشق و علاقه فراوان به مکتب اهل بیت علیهم‏ السلام و روحانیت شیعه، او را به سوی تحصیل در حوزه کشاند. این‏گونه بود که پس از گذراندن تحصیلات جدید، با شوق فراوان، در سن هجده سالگی تحصیل علوم دینی را آغاز کرد و طی چهار سال، مقدمات و مقداری از دروس سطح را در شهر تبریز به پایان رساند. آیت‏ الله تبریزی برای ادامه تحصیل، شهر و دیار خویش را در سال ۱۳۲۷ش به قصد ورود به حوزه علمیه قم ترک گفت. وی در قم دوره سطح را به پایان برد و در اوج شکوفایی علمی و فقهی، وارد درس خارج استادان گران‏مایه‌ای چون مرحوم آیت ‏الله العظمی سیدمحمدحجت و مرحوم آیت‏ الله العظمی بروجردی شد. در طول این مدت، شاگردی نزد آیت‏ الله زنوزی تبریزی و آیت ‏الله العظمی بروجردی، از او در فقه و اصول، چنان طلبه ممتازی ساخته بود که مرحوم بروجردی، او را به عنوان مسئول امتحان‏ گیری از طلاب حوزه انتخاب کرده بود.

مجدالدین ابوالحسن کسایی مروزی شاعر ایرانی نیمه دوم سده چهارم هجری و (شاید) آغاز سده پنجم هجری است. چنان‏که از نامش برمی‌آید - و خود وی نیز به این امر اشاره دارد - اهل مرو بود. کسایی در اواخر دوره سامانیان و اوایل دوره غزنویان می‌زیسته است. • نام کسایی در چهار مقاله نظامی عروضی به‌صورت ابوالحسن کسایی آمده است، و در دمیةالقصر باخرزی دو بیت از او به‏نام ابوالحسن مروزی نقل شده و نیز در همان کتاب از او چنین یاد شده است: «ابوالحسن علی بن محمد الکسایی المجتهد المقیم به نسف و مروزی الاصل». نوشته این دو تن که از مردم خراسان بوده و نزدیک به عصر کسایی می‌زیسته‌اند اعتبار تمام دارد، و آنچه تذکره‌نویسان متأخر مغایر با آن نوشته‌اند قابل نقل و اعتنا نیست. و نیز نحوه ذکر او در دمیةالقصر و لباب‌الالباب چنان است که گویا این شاعر به‏نام ابوالحسن مروزی یا «مروزی» مطلق نیز شهرت داشته است. تاریخ تولد او را بنا بر قول خود شاعر در روز چهارشنبه بیست و هفتم شوال‏المکرم سال ۳۴۱ هجری قمری تعیین کرده‌اند و این تاریخ را در مطلع قصیده لامیه خود آورده است.

آیت‏ الله ابوالقاسم رحمانی خلیلی مازندرانی در سال ۱۳۰۲ش (۱۳۴۲ق) در خلیل‏ محله بهشهر چشم به جهان گشود. او از كودكی كسب علم و دانش را آغاز نمود و به تحصیل علوم حوزوی پرداخت. وی سپس برای تكمیل مدارج علمی خود، در سال ۱۳۲۵ش راهی حوزه نجف اشرف شد و از محضر حضرات آیات عظام: سیدمحسن حكیم، سیدمحمود شاهرودی، سیدابوالقاسم خویی و میرزاهاشم آملی بهره‏ های فراوان برد و در همان‏ جا به تدریس مشغول گردید. آیت‏ الله رحمانی پس از چهارده سال اقامت در حوزه نجف به زادگاه خود بازگشت و یك هفته پس از آن، توسط آیت‏ الله كوهستانی، عالم منطقه و استاد اولیه خود، به‏ عنوان فقیه، عالم و ملا معرفی گردید. وی در زادگاه خود، حوزه علمیه، مسجد و حسینیه تاسیس كرد و به امر ارزشمند تدریس و ارشاد همت گماشت.

دیوار ندبه، در غرب مسجد الاقصی، محل عروج حضرت محمد(ص) در شب معراج، می‏ باشد و به همین دلیل برای مسلمانان از اهمیتی دینی و تاریخی برخوردار است. با این حال صهیونیستهای افراطی كه بعد از صدور اعلامیه بالفور در 1917 زمینه را برای اشغال بیت‏ المقدس و فلسطین، مساعد می‏ دیدند، به فراهم آوردن دستاویز، جهت عملی نمودن خواسته‏ های شوم خود پرداختند. از یك هفته قبل از آغاز قیام دیوار ندبه، صهیونیست‏ها كه با حمایت انگلیس در حال اشغالِ تدریجی فلسطین بودند، تحركاتی را علیه مسلمانان آغاز كردند تا آن كه در روز 24 اوت 1929م، فلسطینی ‏های خشمگین، علیه صهیونیست‏ها قیام كردند. این قیام به سرعت به شهرهای دیگر فلسطین گسترش یافت و انگلیسی‏ها كه از خشم مردم وحشت كرده بودند، در فلسطین حكومت نظامی اعلام كردند.

ابوعلی حسین بن عبدالله بن حسین بن علی بن سینا ملقَّب به حجة الحق، معروف به شیخ الرییس، از حكمای بزرگ و علمای نامدار جهان و پزشكان اسلام است. وی در سوم ماه صفر سال 370 ق در بلخ به دنیا آمد و از خردسالی به فراگیری علوم زمان پرداخت تا این‏كه در جوانی، علامه دهر گردید. او چنان در علم پیش‏رفت كه استادان خود را استاد شد و عمرش به بیست نرسیده بود كه به مطالعه علوم فلسفی همت گماشت. هرگاه مسأله ‏ای از مسائل بر او مشكل می‏ شد، با وضو به مسجد شهر می‏رفت و حلّ آن مسأله را از خداوند می ‏خواست. ابوعلی سینا به سبب معالجه بیماری امیر نوح بن منصور سامانی، مقرب پادشاه گردید. شیخ از این فرصت استفاده كرد و به كتابخانه دربار راه یافت. در مدت عمر ابوعلی‏ سینا، وقایع متعددی بر او گذشت كه از وزارت تا زندان را در بر داشت. شیخ به زبان‏های فارسی و عربی، تالیفات فراوان دارد كه اشارات، شفا، حكمت عرشیه، قضا و قَدَر و لغةالعَرَب و... از آن جمله‏ اند. سرانجام این دانشمند شهیر و فیلسوف كبیر در 58 سالگی در همدان درگذشت و در همان شهر مدفون گردید.