سال ١۴٠٢ با همۀ فرازها و فرودهایش گذشت؛ سالی که مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی به چهل سالگی رسید و در راه اهداف خویش گام‌های بلند برداشت: بیست‌وپنجمین مجلّد «دائرةالمعارف بزرگ اسلامی» منتشر شد و اگر آن طرح نخستین یعنی پنجاه‌جلد را در نظر بگیریم، حالا به نیمۀ راه رسیده‌ایم.
از نگاه حافظ، ماه رمضان و نوروز هر دو غنیمت‌هایی‌اند كه باید در ایام زندگی قدرشان را دانست و گرامی‌شان داشت. عمر هر دو كوتاه است و هم‌زمانی آنها در عمر یك نفر، كمتر بیش از دو بار اتفاق می‌افتد؛ همچون عمر گل كه كوتاه است و باید آن را عزیز شمرد.
پروین تنها شاعری بود که با نگاهی حکیمانه و با استفاده از مضامینی همچون مهر مادری، فداکاری و پاکی سیرت زنان بزرگ تاریخ به نقد مسائل سیاسی و اجتماعی مرتبط با حوزه زنان در زمان خود پرداخت.
پیدا شدن این سه شعر ، گویای مبارزۀ پیوستۀ او با سیاسیون ناراست و سیاست های نادرست روز بوده است. هرچند در سروده ای که خطاب به محمّدتقی ملک الشعرا (بهار) است، باید با اندکی درنگ در آن نگریست و آنچه را آمده بایست دیدگاه های شخصی او دانست که با هیچ کس حتی آن که در گروه اقلیّت و مبارز مجلس است، هم تعارف نداشته است.
چهارشنبه سوری یکی از جشن‌های ایرانی است که در شب آخرین چهارشنبه سال، سه شنبه شب برگزار می‌شود و در شاهنامه فردوسی اشاره‌هایی درباره بزم چهارشنبه‌ای در نزدیکی نوروز وجود دارد که نشان‌دهنده کهن بودن این جشن است.
فردوسی در پایان سرایش شاهنامه می‌گوید:سرآمد کنون قصۀ یزدگَرد به ماه سِپَندارمَذ روز اَردز هجرت شده پنج هشتاد بار به نام جهانداور کردگار
کشورهای کهن یا کشورهایی که دست‌کم چند سده از تثبیت تاریخی آن‌هامی‌گذرد، بی‌گمان دارای هویت و پشتوانه‌های فرهنگی و ادبی پایداری هستند و آنان که تاریخ و پیشینه‌ای نوتر دارند،برای شکل‌پذیری فرهنگی و تثبیت هویت ملی خود تلاش می‌کنند.
اکنون نشر میراث مکتوب به میان‌سالی رسیده و دوران خردسالی و نوجوانی را پشت سر گذاشته و به سستی و پیری دچار نشده‌است و بی‌شک آن‌قدر آب دیده و ورزیده شده که آیندۀ روشن‌تری را نوید دهد و قله‌های بلندتری را فتح کند.
روایت غالب محققان از سرایش شاهنامه این است که فردوسی این کار را در حدود ۳۶۵ تا ۳۷۰ هجری آغاز کرد، تدوین نخست را در ۳۸۴ به پایان برد، در سال ۳۹۴ بخشی از شاهنامه را به محمود تقدیم کرد، اثرش را در سال ۴۰۰ به پایان برد و این اثر نهایی را دوباره به محمود تقدیم کرد و ابیاتی نیز پس از سال ۴۰۰ در اینجا و آنجا به شاهنامه افزود.
على‌اکبر دهخدا، ادیب، شاعر و منتقد اجتماعى معاصر. در سال ۱۲۹۷ق/ ۱۲۵۷ش، در تهران، در کوچۀ قاسم على‌خان محلّۀ سنگلج زاده شد. پدرش، خان باباخان، که مَلّاکى متوسّط از مردم قزوین بود، هنگامى که فرزند ارشدش، على‌اکبر، نُه ساله بود، درگذشت، و مادرش، که «مَثَل اعلاى مادرى» بود، ناگزیر پنج فرزند خود را «در کنف تربیت خود گرفت».
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید