اخبار

مردم مغرب‌زمین از دیرباز با شرق به‌معنای اعم‌ و ایران به معنای اخص، از طریق نوشته‌های سیاحان، فیلسوفان و اندیشه‌گران روزگار کهن (هرودوتHerodotus ۴۸۴-۴۲۰ BC ، گزنفون Xenophon ۴۳۰-۳۵۵ BC و استرابونStrabon ۵۸ BC- ۲۵ AD ) و دیگران آشنایی داشته‌اند. این شناخت در سده‌های میانه و پس از ظهور اسلام نیز کمابیش تداوم داشته است.

اواخـــر مــــرداد امســـــــــــــــــــــال، دوازدهمیـــــن دوســـــــــــــالانه مطالعــــــــــــات ایـــران‌شناســی با حضور 308 ایران‌شناس، در دانشگاه ارواین در کالیفرنیا برگزار شد اما نیم قرن پیش، درست در همین روزها، اتفاقات مهمی در ایران افتاد؛ آن زمان هنوز ایران، ایران شناس داشت، آن زمان هنوز ایران شناسی ارج و قرب داشت

این کتاب به مباحث مهمی از حیات فرهنگی ایران در پرتو اسلام می پردازد و جهان بینی ایرانیان در روند تاریخی و سیر تکامل اجتماعی آن و با توجه به (مکتب تاریخی ایران شناسی) را در ده فصل مورد پژوهش قرار می دهد.

بخش تاریخ ماهنامۀ فرهنگ امروز در شمارۀ ۱۳ خود در بحثی تحت عنوان «ایران‎شناسی ایرانی»، به بررسی فلسفۀ وجودی رشتۀ ایران‎شناسی در ایران پرداخته است. بحث با سرمقاله‎ای از دبیر پرونده با عنوان «کشکول ایران‎شناسی به کدام سو می‎رود؟» آغاز می‎شود.

تورج دریایی استاد تاریخ و تمدن ایران باستان و سرپرست مرکز مطالعات ایران‌شناسی دانشگاه کالیفرنیاست. از وی آثار بسیاری در زمینۀ تاریخ و فرهنگ ایران به‌ویژه در دوران ساسانی به چاپ رسیده است.

انجمن بین المللی ایران شناسان اوراسیا برای گسترش و هم افزایی تحقیقات ایران شناسی و نیز هماهنگی اقدام های این حوزه در پهنه وسیع آسیایی-اروپایی مهر ماه سال جاری آغاز بکار می کند.

ایران‌شناسی را باید یکی از مهمترین رشته‌های تحقیقی دانست که طی صد سال اخیر مورد توجه بسیاری از اندیشمندان داخلی و خارجی بوده و منجر به کشف و دستاوردهای بسیاری نیز در این زمینه شده است. طی تحقیقات ایران‌شناسان بود که بسیاری از نکات تاریخ ایران به‌خصوص ایران باستان آشکار و آثار و ابنیه‌های تاریخی کشف شد و ما امروز بر قله‌های همین دستاوردها ایستاده‌ایم؛ اما ایران‌شناسی امروز چه جایگاهی دارد و چگونه باید باید به مسیر خود ادامه دهد؟ گفتگوی حاضر در همین راستاست.

مقوله ايران شناسي امري است كه از ديرباز مورد توجه شرق‌شناسان و دوستداران فرهنگ و تمدن ايران بوده است، امري كه در برهه اي از تاريخ صرفا در اختيار مستشرقين غربي بوده و بعدها دغدغه خود ايراني ها هم شده، دكتر كيانوش كياني هفت لنگ رئيس پژوهشكده ابوريحان بيروني مركز دايره المعارف‌بزرگ اسلامي و مشاور عالي اين مركز و مدير دانشنامه لر شناسي و سردبير تنها نشريه عشايري كشور و صاحب تاليفات بسيار از جمله «ماه عسل ايراني» معتقد است كه ايران شناسي مدرن از بعد از انقلاب صنعتي شكل گرفته و در واقع بعد از اين انقلاب مفاهيم دگرگون مي شوند و ما همه چيز را بر اين مبناي جديد مي سنجيم، به گفته وي «آنكتيل دپرون» نخستين ايران‌شناسي است كه مي توان از او نام برد، وي نسخه اي از اوستا را در هندوستان پيدا كرده و براي مطالعه به پاريس مي برد و اوستاشناسي را پايه گذاري مي كند، بعدها افراد زيادي آمده و بر پايه اوستا شناسي ايران شناسي را شكل مي دهند واين امر تا مدت‌ها در اختيار غربي ها بوده، در اين نگاه غرب به شرق چيزي كه معلوم است تحليل و ديدگاه غربي است كه بر حقيقت شرقي غالب مي شود، با راه اندازي مركز پژوهش هاي ايراني، اسلامي در كشور و فعاليت اساتيد فراوان در اين مركز اين امر دارد در حيطه تعريف و نگاه ايراني قرار مي گيرد.