نامه میرزاکوچک‌خان به لنین

1393/9/12 ۰۸:۱۰

اشاره: یونس استادسرایی مشهور به میرزا کوچک‌ خان جنگلی (۱۲۵۷ – ۱۱ آذر ۱۳۰۰ هجری خورشیدی) مبارز انقلاب مشروطه و رهبر جنبش جنگل بود که در اعتراض به نقض تمامیت ارضی و استقلال ایران از سوی بیگانگان بعد از مشروطه قیام کرد. وی در رشت در خانواده‌ای متوسط و مذهبی چشم زاده شد و درهمانجا به تحصیلات دینی روی آورد و سپس به حوزه علمیه قزوین و بعد تهران رفت و در سلک روحانیان درآمد و در جنبش مشروطیت به انقلابیون شمال کشور پیوست؛ اما روسها تبعیدش کردند و در سال ۱۲۹۳ که از تبعید برگشت، سخت تحت تاثیر ستم روسها به مردم گیلان قرار گرفت و تصمیم گرفت دست به قیام بزند.

اشاره: یونس استادسرایی مشهور به میرزا کوچک‌ خان جنگلی (۱۲۵۷ – ۱۱ آذر ۱۳۰۰ هجری خورشیدی) مبارز انقلاب مشروطه و رهبر جنبش جنگل بود که در اعتراض به نقض تمامیت ارضی و استقلال ایران از سوی بیگانگان بعد از مشروطه قیام کرد.

وی در رشت در خانواده‌ای متوسط و مذهبی چشم زاده شد و درهمانجا به تحصیلات دینی روی آورد و سپس به حوزه علمیه قزوین و بعد تهران رفت و در سلک روحانیان درآمد و در جنبش مشروطیت به انقلابیون شمال کشور پیوست؛ اما روسها تبعیدش کردند و در سال ۱۲۹۳ که از تبعید برگشت، سخت تحت تاثیر ستم روسها به مردم گیلان قرار گرفت و تصمیم گرفت دست به قیام بزند. افکار میرزا در دل طبقات مختلف مردم گیلان نفوذ کرد و جمع زیادی به او پیوستند؛ اما پس از سرنگونی تزار، انگلیسی‌ها به دشمنی میرزا برخاستند.

نفوذ عناصر متمایل به شوروی در نهضت جنگل و اعمال خودسرانه‌شان که در نهایت به کودتای کمونیست‌ها و روی کار آمدن کسانی چون احسان‌الله خان و جعفر پیشه‌وری انجامید، پشتوانه ملی این جنبش را از بین برد و آن را به شکست کشانید. نامه زیر در چنین اوضاعی نگاشته شده است:

نامه میرزاکوچک خان جنگلى به لنین، صدر شوراى ملى کمیسرهاى ملى

بعدالعنوان؛ هنگامى که قشون فاتح کارگران و دهاقین روسیه، دشمنانشان را شکست داده، مظفرانه به قلب لهستان پیش می‌روند و نیروى سرمایه‌دارى انگلیس در برابر دستجات متحد ایران و روس عقب می‌نشینند، بسیار متأسفم که از کار کناره‌گیرى کرده، مطلبى را متذکر می‌شوم که ملال‌آور است؛ لیکن از ذکرش خوددارى نمی‌توان نمود؛ چرا که همه در ایران واقع شده‌اند:

پیش از ورود ارتش سرخ به انزلى، من و همکارانم در جنگل‌هاى گیلان به ضد مظالم انگلیس و دولت سرمایه‌دارى ایران می‌جنگیدیم و تنها قدرت واقعى و ذیصلاح ما بودیم که توانستیم مافوق تصور، به نام آزادى ایران، پرچم سرخ را برافرازیم و به تمام جهان آرزوى آزاد شدنمان را از قیود سرمایه دارى اعلان کنیم…

پروپاکاندهاى اشتراکى [=تبلیغات کمونیستى] در ایران عملاً تاثیرات سوء می‌بخشد؛ زیرا پروپاکاندچی‌ها از شناسایى تمایلات ملت ایران عاجزند. من به نمایندگان شما در موقعش گفتم که ملت ایران حاضر نیست برنامه و روش بالشویزم را قبول کند؛ زیرا این کار عملى نیست و ملت را به‌طرف دشمن سوق می‌دهد. نمایندگان شما با من هم‌عقیده شده، از سیاست من پیروى کردند؛ زیرا تشخیص دادند که فقط با اتخاذ این سیاست است که می‌تواند ما را به وصول به مقاصدمان در شرق کامیاب سازد و نیز با تعقیب همین سیاست که تسلط انگلستان از شرق، دور و نفوذ شاه محو می‌شود.

قراردادمان با نمایندگان روسیه این بود که مسلک اشتراکى بین اهالى پروپاکاند نشود؛ ولى رفیق «ابوکف» که خود را گاهى نماینده روسیه و زمانى نماینده «کمیته عدالت» معرفى می‌کند، با چند تن از اشتراکیون ایرانى که از روسیه آمده‌اند و از اخلاق و عادات ملت ایران بی‌اطلاعند، به وسیله میتینگ و نشر اعلامیه در کارهاى داخلى حکومت مداخله و آن را از اعتبار ساقط و زیرپایش را خالى می‌کنند و بدین طریق عملاً قواى نظامى انگلیس را تقویت می‌نمایند.

حتى من و رفقایم را آلت دست سرمایه‌داران معرفى و کار انقلاب را به تخریب کشانده‌اند. از تمام نقاط ایران علیه تبلیغات اشتراکى اعتراض شده و اظهار داشته‌اند که هیچ گونه مساعدتى به انقلاب نخواهند نمود، مخصوصاً اهالى گیلان که تا چندى پیش حاضر بودند خود را به آب و آتش بزنند، از عملیات اشخاص مزبور اظهار تنفر نموده و حتى حاضر شده‌اند به ضدانقلاب اقدام کنند.

من می‌دانم که در تمام ممالک آزاد، برنامه هر فرقه سیاسى، آزادانه نشر و تبلیغ می‌شود؛ ولى برنامه‌اى که در ایران پروپاکاند می‌کنند، علی‌رغم تمایلات مردم است و تنها تأثیرش جلوگیرى از پیشرفت انقلاب و تقویت شدن افکار ضدانقلابى است… مداخلات نامشروع در کارهاى داخلى سبب شده که انقلابیون ایرانى از خود سلب مسئولیت کنند و صریحاً اعلام دارند که: «کار کردن با این وضع به هیچ وجه امکان ندارد.»