فرهنگ واژگان تبری / بهروز محمودی بختیاری

1395/10/12 ۱۱:۵۳

زبان مازندرانی، از زبان های ایرانی شمال غربی است که به لحاظ جغرافیایی جزو زبان های ایرانی شمال غربی است که به لحاظ جغرافیایی جزء زبان های کرانه دریای خزر به شمار می رود.

زبان مازندرانی، از زبان های ایرانی شمال غربی است که به لحاظ جغرافیایی جزو زبان های ایرانی شمال غربی است که به لحاظ جغرافیایی جزء زبان های کرانه دریای خزر به شمار می رود. طبق آمار سال 1993م. 3265000 نفر در ایران به یکی از گویش های این زبان سخن می گویند. قلمرو رواج مازندرانی را می توان به چهار منطقه زیر تقسیم کرد:

1.شهرهای رامسر، تنکابن، کلاردشت، چالوس و نوشهر

2. آمل، نور و محمود آباد

3.بابل، قائم شهر، سواد کوه و ساری

4. نکا، بهشهر و بندر گز

آنچه در متون زبان شناسی ایرانی تحت نام گویش مازندرانی از آن یاد می شود کل استان مازندران را شامل نمی شود، بلکه عمدتا حوزه جغرافیایی بین گرگان و چالوس را در بر می گیرد.

از نظر منابع در دسترس برای مطالعه مازندرانی، این گویش های خوش اقبال ایرانی دانست، چرا که در مقایسه با دیگر زبان ها و گویش های ایرانی، از این گویش منابع بیشتری در دسترس است. از جمله قدیم ترین اسناد گویشی اشعار «دیواره وز» شاعر معاصر عضدالدوله دیلمی به گویش مازندرانی است که در تاریخ طبرستان ابن اسفندیار آمده است . در کتاب تاریخ طبرستان و رویان و مازندران از سید ظهیرالدین مرعشی نیز می توان برخی قطعات، ابیات و جملات طبری را مشاهده کرد. همچنین در قابوسنامه نمونه هایی از مواد گویشی مازندرانی دیده می شود.

ویژه نامه نامه فرهنگستان (گویش شناسی) 1383 شماره 2

دریافت مقاله

منبع: پرتال جامع علوم انسانی