ژاله آموزگار اسطوره‌شناسِ جهانی / کارلو چِرِتی

1395/9/14 ۰۸:۲۷

آشنایی‌ام با «ژاله آموزگار» به دومین سفرم به ایران در سال 1985 (1364) برمی‌گردد. آن زمان، به تازگی فوق‌لیسانس خود را در رشته زبان فارسی به پایان برده بودم. در آن سال‌های سخت جنگ عراق علیه ایران، دو ماه را در ایران ماندم و در این مدت که به دانشگاه تهران رفت و آمد داشتم، نخست بار با شادروان احمد تفضلی و بانو ژاله آموزگار آشنا شدم.

به شوق تولد هفتاد و هفت سالگی

آموزگار، یکی از برترین ایران‌شناسان است و در جهان اسطوره‌شناسی - و البته زبان‌شناسی- به‌عنوان یک چهره صاحبنظر که نتایج پژوهش‌هایش، هر طالب عالمی را به سوی خود می‌کشاند، شناخته می‌شود. او جز آنکه در متون فارسی میانه، قلمی تأثیرگذار داشته و دارد، متون دوره اسلامی به مانند شاهنامه را هم بخوبی می‌شناسد. او کسی است که از پس نیم‌قرن، هنوز هم آثارش در میان ایران‌شناسان، محل اعتبار و استناد است. کتاب‌های آموزگار این مزیت را دارد که در سطح جهانی پذیرفته شده است. «اسطوره زندگی زردشت»، «زبان پهلوی؛ ادبیات و دستور آن»، «تاریخ اساطیری ایران» در حوزه تألیف و «نمونه‌های نخستین انسان و نخستین شهریار در تاریخ افسانه‌ای ایرانیان» اثر آرتور کریستن‌سن، «شناخت اساطیر ایران» اثر جان هینلز و «ارداویراف‌نامه (ارداویرازنامه)» اثر فیلیپ ژینیو در حوزه ترجمه از آثار کسی است که در دانشگاه سوربن، در رشته فرهنگ و زبان‌های باستانی به تحصیل پرداخته و زیرنظر پی‌یر دومناش، یکی از کتاب‌های مهم زردشتی به‌ نام «صد در نثر و صد در بندهش» را تحلیل کرد که پایان‌نامه دکترایش شد.

آموزگار از سال 1349 که تدریس در دانشگاه تهران را آغاز کرد، هنوز هم هفته‌ای یک روز، دانشجویانی را به حضور می‌پذیرد که در پی آموختن از او هستند. کسانی که نسل اسطوره‌شناسِ پس از او هستند و البته دیگرانی که دیگر امروز، خود استاد شده‌اند. بدون شک، نوشتارهای ژاله آموزگار که هنوز هم به آنها مراجعه می‌کنم، برای آیندگان نیز منبع و مرجع خواهد بود.

منبع: روزنامه ایران

نظر دهید