اربعین،یادآور مظلومیت رهپویان حسین / على‌اصغر شعردوست

1395/9/1 ۰۸:۰۶

اربعین امام حسین (ع) چشمه جوشان خون اباعبدالله الحسین (ع) را بر مزرع دل‌ها رهنمون شدن است؛ انقلاب و نهضت حسینی را به سرمنزل مقصود رسانیدن است؛ چرا كه اربعین سالروز ابلاغ پیامی است كه حسین (ع) جان بزرگ خویش را بر سر آن نهاد. اربعین حضور زنده و پرتوان رهروان زینب (س) و زنان شیعه است در بستر تاریخ، انقلابی الهی و معنوی در عرصه افهام است؛ رنگ خدایی، معنوی و حریت براى همگان و در هماره تاریخ فرزند زهرا(ع) در ریگستان صحرای كربلا به تمامت قد برافراشت و پرچم بزرگی و عظمت خویش را بر بلندترین قله انسانیت به اهتزاز درآورد؛ در كربلا همه‌چیز به تمامت نمودار شده بود؛ حسین(ع) تمامت هستی نیك خویش را در صحنه جانبازی كربلا عرضه كرده بود و یزید تمامت پلیدی و مشئومی‌اش را در چشم تاریخ نشانده بود.

اربعین امام حسین (ع) چشمه جوشان خون اباعبدالله الحسین (ع) را بر مزرع دل‌ها رهنمون شدن است؛ انقلاب و نهضت حسینی را به سرمنزل مقصود رسانیدن است؛ چرا كه اربعین سالروز ابلاغ پیامی است كه حسین (ع) جان بزرگ خویش را بر سر آن نهاد. اربعین حضور زنده و پرتوان رهروان زینب (س) و زنان شیعه است در بستر تاریخ، انقلابی الهی و معنوی در عرصه افهام است؛ رنگ خدایی، معنوی و حریت براى همگان و در هماره تاریخ فرزند زهرا(ع) در ریگستان صحرای كربلا به تمامت قد برافراشت و پرچم بزرگی و عظمت خویش را بر بلندترین قله انسانیت به اهتزاز درآورد؛ در كربلا همه‌چیز به تمامت نمودار شده بود؛ حسین(ع) تمامت هستی نیك خویش را در صحنه جانبازی كربلا عرضه كرده بود و یزید تمامت پلیدی و مشئومی‌اش را در چشم تاریخ نشانده بود. در كربلا شیعه همه مظلومیت خویش را به تماشا نهاده بود: در گلوی كودك شیرخواره گلو بریده، له له زدن زنانی و كودكانی كه آب ارث مادرشان بود، در دستان بریده علمداری كه ایثار و جانبازی را به تفسیر نشسته بود، در خیمه‌های آتش گرفته‌ای كه خیام رسول وحی محسوب می‌شد و در پایمال شدن تن‌های برهنه سر بر ریگستان كربلا و اسارت سید ساجدین و زینب كبری(س). در كربلا همه‌چیز رنگ خون داشت؛ و اربعین، چشم دوختن دوباره مردم بر چشمه جوشان خون مظلوم كربلاست كه از رملستان تفتیده و روز عاشورای سال شصت و یك  هجری جوشیدن آغاز كرد و عصرها و نسل‌ها را درنوردید و به همه كس و همه‌چیز رنگ جهاد در راه خدا و شهادت و پارسایی و مظلومیت زد. اربعین پیامگذاری حضرت زینب سلام‌الله‌علیهاست؛ از كلمه شمشیر ساختن و از سخن، توفان برآوردن است؛ تكمیل نهضت عاشوراست. دشمن، سرمست از پیروزی بر معلم كرامت و آزادگی بر منبر رسول مكرم اسلام تكیه زده بود، گویی آب از آب تكان نخورده است؛ نه حسینی بوده و نه عاشورایی و نه سبعیت و درنده خویی؛ «دارها برچیده، خونها شسته.» خلیفه به صورت سلطان درآمده بود. سلطانی كه صورت نمادین همه پلشتی‌ها و پلیدی‌های روزگار خود محسوب می‌شد. خاطره امیرالمومنین (ع) و زهرای مرضیه(س) از ذهن‌ها سترده می‌شد؛ خاطره اصحاب و مجاهدانی كه در سایه مجاهدت و پاكبازی خویش الگوی متعالی جهاد و عقیده را به نمایش گذاشته بودند‌، فراموش می‌شد و به جای آن سرمستی غرور و تعصب و تنگ‌‍‌چشمی و ریا می‌نشست.

بزرگ‌ترین كسی كه این بهشت تن‌آسایی و لذت را در چشم زمامداران وقت تیره می‌كرد آموزگار بزرگ جهاد و شهادت امام حسین(ع) بود و با شهادت حضرتش بنی‌امیه می‌پنداشت كه حكومت را برای همیشه در خاندان خویش حفظ كرده است. با از میان برداشتن حسین(ع) دستگاه بنی‌امیه به واقع صورت نمادین رسول مكرم اسلام را با پیام آسمانی و روشنگر از میان برداشته بود و انتقام كینه تاریخی خویش را از خاندان رسول كشیده بود.

آنان را به رسم اسارت بر دروازه‌های شام گذر داده بود و اكنون به خیال خویش به آسایش موعود دست یافته بود. اما صدای زینب كبری سلام‌الله‌علیها در دروازه دمشق هیمنه چكاچاك شمشیر دلاورانی را داشت كه در مكه و مدینه و كوفه و كربلا و شام با پلیدی‌ها و ناراستی‌ها جنگیده بودند. صدای او طنین خوش‌آوای مردی بود كه به امر حق تعالی برای درهم ریختن بنیادهای فكری نظام جاهلی عرب از غار حرا پایین آمده بود و زمانه خویش را به مكارم اخلاق آزادگی و عبودیت حق تعالی فراخوانده بود؛ اكنون در صدای نوه رسول دوباره همان صدا اوج می‌گرفت و آفاق را درمی نوردید؛ دشمن بشریت و خاندان پیامبر پیروزی را در كام خویش شرنگ می‌یافت.

با هر صدایی ستونی از كاخ برافراشته بنی‌امیه فرو می‌ریخت؛ خون حسین (ع) چون سیلابی عرصه وحشت سرای بنی‌امیه را درمی نوردید و كلام زینب كبری (س) جهش خون اباعبدالله‌الحسین (ع) بود؛ فواره رگان بازوان برومند عباس در كنار نهر آب. در اربعین اول مضجع نورانى اباعبدالله چند زایر بیشتر نداشت، اما اربعین ها گذشت و مى گذرد، اكنون پس از چهارده قرن، به یادبود مظلومیت سیدالشهدا، فرزندان و یارانش، میلیون‌ها زایر، پاى پیاده خود را به كربلا مى رسانند تا مظلومیت حسین و حقانیت پیام جاودانه پیروزى حق بر باطل را فریاد كنند. حضور قریب دو میلیون زایر عاشق حسین فقط از كشورمان و برخى كشورهاى پیرامون كه راه كربلا را در گذار از مرزهاى كشورمان برگزیده‌اند، گویى فریادگر ندای حق‌طلب حسین(ع) هستند تا روزی كه انتقام خون به ناحق ریخته شده حسین گرفته شود، در رهپویى راه فیروزمندى كه قافله‌سالار آن، آخرین ذخیره دودمان امامت حضرت صاحب(عج) باشد. مگر نه این است، كه ما یكى از برنامه‌های امام زمان‌مان راانتقام خون به ناحق ریخته شده حسین(ع) مى دانیم و باور داریم كه او خواهد آمد و انتقام خون شهیدان تاریخ و به ویژه سید و سالار شهیدان را خواهد گرفت؟ این الطالبُ بِدَم المَقتول بِكَربلا، با آرزوى تعجیل در ظهور حضرت حجت(ع) شادابى حیات انسانیت و شكوفایى انسان‌ها را با خود به ارمغان خواهد آورد.

منبع: روزنامه اعتماد