سعدی تقریباً شادترین شاعر ایران است. شاعری است که کمتر ما را در دست‌اندازهای زمین و آسمان می‌اندازد، و یا در دست‌اندازهایی که وجدان ما را به تب و تاب افکند. خیلی آرام بیان می‌کند و در واقع می‌خواهد ما را آرام به راه راست بیاورد.
در ایران قدیم سوارى اختصاص به طبقه خاصى داشت، هر کس نمیتوانست خود را در شمار این طایفه قرار دهد. اسواران ابناى خاندان‌ها بودند. خانوادههایى در ایران بودند که سلسله نسب آنان تا عصر قدیم و دوره «پهلوانى»، بلکه بالاتر یعنى دوره هخامنشى میکشید.
آنچه در پی می‌آید، به‌احتمال آخرین سخنرانی مرحوم حجت‌الاسلام والمسلمین دعایی است که سال گذشته در همین ایام، به مناسبت روز حکیم نظامی گنجوی و گرامیداشت او در «انجمن آثار و مفاخر فرهنگی کشور» ایراد شد. یاد عزیزش را گرامی می‌داریم و ریزش باران رحمت الهی را بر او خواستاریم.
روزی هوشنگ با یک‌صد تن ازیاران به کوه رفت. ماری عظیم به سوی او ویارنش فراز آمد. هوشنگ سنگی به سوی مار پرتاب کرد. سبگ بر سبگ آمد و از برخورد دو سنگ آتش پدیدار گشت و مار بسوخت. پدید آمدن آتش را جشن گرفتند و آن‌را سده نامیدند.
معمولاً منشأ ورزش باستانى ایران را در آغاز دوره اسلامى میجویند و آن را پوششى بر کوشش ایرانیان میهندوست در فراگرفتن شیوههاى نبرد با کمان و سپر وجز آن بر ضد تازیان میدانند. هرچند ممکن است این ورزش به این منظور یارى رسانیده باشد، ولى خطائى بزرگ است اگر سنت ورزش باستانى را به زمانى چنین نزدیک تاریخى نسبت دهیم.
در شأن نزول بخشی از سوره مبارک کهف چنین گفته‌اند که جمعی از یهودیان سؤالاتی از پیامبر اکرم(ص) کردند و از آن جمله درباره ذوالقرنین پرسیدند که این آیات نازل شد: «از تو درباره ذوالقرنین می‌پرسند. بگو: به‌زودی چیزی از او برای شما خواهم خواند. ما در زمین به او امکاناتی دادیم و از هر چیزی وسیله‌ای بدو بخشیدیم.
مقاله آقاى دکتر بهمن سرکاراتى در روزنامه اطلاعات تحت عنوان «براى شناخت ایران چه باید کرد؟» بسیار قابل تأمل بود. ارزش آن قدرى افزون‌تر میشود که بیندیشیم که نویسنده مقاله از خطه آذربایجان است، که آذربایجان به همراه خوزستان و فارس و خراسان، جملگى از استان‌هاى پرمعناى تاریخساز ایران بودهاند؛ زیرا در مرز قرار دارند و علاوه بر سجایاى دیگر، میبایست وظیفه نگاهبانى را نیز برعهده داشته باشند.
در سال ۱۳۱۲ هنگام خاکبردارى از تخت جمشید، در گوشه شمال غربى صُفّه، اتاقى پیدا شد که درِ آن تیغه شده بود، گویا در همان روزگاران. در این اتاق تعداد فراوانى الواح گِلى کشف شد که بر روى آنها و در تمام اطراف هر یک، نوشتههایى به خط میخى دیده میشد و پس از مطالعات اولیه معلوم شد خط و زبان آنها ایلامى است. در آن زمان تنها مرکز ایلام شناسى جهان، دانشگاه شیکاگو بود.
مهدی بیانی، بنیانگذار کتابخانه ملی درباره پیشنهاد خرید یک نسخه خطی ماجرایی را که بر او رفته است، به نگارش درآورده و از شور و هیجان و امید و ناامیدی خود برای خرید این نسخه خطی گرانبها می‌گوید.
حافظ همه را به طرف خودش مىکشد. او شاعرى مردمى است. اگر در خانههاى ایرانى کتاب دیگرى هم نباشد، «دیوانحافظ» یافت مىشود. رازى در کار حافظ هست که توانسته است تا این حد خود را نزدیک به دل بکند.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید